Rozdział 9.5

Witam!

Wiem, wiem.... Miałam pojawić się już dawno, ale matury zajęły cały mój czas. Jednak przychodzę teraz do wam i bardzo przepraszam za tak długa zwłokę.
Przyznam, że nie miałam zamiaru niczego dziś dodawać, jednak po waszych komentarzach i wiadomościach na facebooku, w końcu dodałam to COŚ. Jest to dodatek przed kolejnym rozdziałem. Pisany w pierwszej osobie, przez główną bohaterkę. Zdradza ona kilka tajemnic, które powinny rozwiązać się przy kolejnych paru rozdziałach.
Co do faktycznego, 10 rozdziału, pojawi się on już niedługo. Przez cała noc mam zamiar zając się blogiem i opowiadaniem. Trzeba trochę zaktualizować zakładki i popisać w końcu tej historii.
Mam nadzieję, że wybaczycie mi, że tak krótko. Jednak z okazji moich imienin oraz urodzin jednej z czytelniczek, zapraszam do czytania ;)
Croy

(c) TerribleCrash

♫"Live to die" - Evans Blue♫

 Ta opowieść powinna zacząć się od początku, ale czy ta historia ma jakiś początek? Trudno powiedzieć kiedy to wszystko się zaczęło. Może wraz z moim narodzeniem, może lata przed lub po nim. Jestem jedynie jednym z elementów większej układanki. A w tym momencie to ja ją budują. Tworzę całość i nie pozwalam się się jej rozpaść. Wiem, jaki chaos przyniosło by ze sobą odsłonięcie kart, wyznanie wszystkich tajemnic. Ale czy życie w zakłamaniu ma jakiś sens? W końcu nie potrafię patrzeć w oczy innych i uśmiechać się, jakby nie było nocy, nie było tych wszystkich zabitych ciał. I krewi na moich rękach. Jak bliscy mi ludzie zachowaliby się, gdyby wiedzieli? Chyba nie chcę znać odpowiedzi.

Przed laty zaczęłam spisywać swe pragnienia, żale, winy... To ta ostatnia lista wciąż jest najdłuższa. Trudno żyć z piętnem zbrodniarza już od najmłodszych lat. Byłam dzieckiem wyklętym, niechcianym, pozostawionych by umrzeć, a jednak przeżyłam. Byłam dziewczynką zastraszaną, bitą i poniżaną, a jednak przetrwałam. Byłam nastolatką trenowaną, uczoną i kreowaną na wzór innych, a jednak wyrwałam się z tego. Przetrwałam wszystko by stać się kimś, kogo boją się niemal wszyscy, kim pogardzają, kogo nienawidzą. Nigdy nie chciałam tego osiągnąć, a jednak tylko to mi się udało.

Wiem, że niedługo sytuacja może zmienić się na dwa sposoby. Pierwszy to moja śmierć, która w końcu byłaby wyzwoleniem. Drugi jest gorszy, wykrycie kim jestem, co niesie za sobą jedynie większy ból. Nie mogłabym już nigdy przebywać z bliskimi. Na każdym kroku widziałabym odrazę w ich oczach, aż w końcu ich widok byłby ostatnim co zapamiętywałabym przed śmiercią. Ani mój nauczyciel, ani mój ojciec, ani nikt inny nie miałby skrupułów w zabiciu mnie. To oni zawsze mówili, by eliminować zagrożenie. A ja nim jestem.

Pożegnanie się z życiem to najlepsze wyjście, jednak co byłoby z innymi, gdyby w tej chwili zabrakło tego jednego pionka? Jednej osoby, która nie pozwala Voldemortowi zniszczyć całego społeczeństwa? To oczywiste, że muszę chronić swoją rodzinę, bliskich, nawet tych, którzy odwrócili się ode mnie. Dlatego teraz muszę udawać, nawet przed osobami tak bliskimi mojemu sercu. Trudno jest patrzeć im w twarz i śmiać się wraz z nimi, gdy wiem, ze za kilka godzin mogą stać na drugim końcu mojej różdżki, a ja nic nie będę mogła zrobić. Jedynym wyjściem w takiej sytuacji, byłaby dalsza gra. Gra, której już teraz mam dość.

Chciałabym mieć normalne życie. Chciałabym być uczennicą, przyjaciółką, kobietą bez przeszłości, mogącą decydować co czeka ja dalej. Chciałabym pozbyć się mrożących krew w żyłach wspomnień, plam, które odstraszają ode mnie każdego. Dlatego ja także mam plan. Nie jest on doskonały. Ma zbyt wiele wad, by powieźć się w całości, jednak prowadzi do jednego. Do obalenia Voldemorta i końca mojego szpiegowania.

Mogę teraz marzyć, że na końcu tej drogi czeka mnie spokojne życie. A wraz z nim rodzina, coś czego pragnę od tylu lat. Jednak ani moja siostra, ani tym bardziej rodzice, nie będą chcieli nawet na mnie spojrzeć po tych wszystkich latach. Jeśli będę miała szczęście, to zginę na polu walki. Może nawet uda mi się uratować ich wszystkich. Nie potrafiłabym znieść śmierci Draco, Blaise czy Felixa. A tym bardziej odrazy w ich spojrzeniu. Nie jestem aż tak silna...

Dlatego będę grała dalej swoją rolę, dopóki to przedstawienie trwa. Będę się śmiała, bawiła i spełniała wszystkie zachcianki obu stron. Bo do tego zostałam stworzona, tak zostałam wychowana i na zawsze taka pozostanę. Służę i nie powinnam mieć własnego zdania, jednak to był jedyny błąd przy wychowaniu mnie na szpiega. Bunt mam we krwi, podobnie jak chronienie bliskich. Jednak za kilka miesięcy to się skończy. Miejmy nadzieję, że dla mnie będzie to koniec ostateczny...