Rozdział 1

♫

Nie zawsze wszystko jest tak jak powinno, czasem, gdy myślimy, że wszystko będzie już dobrze, nagle rosną przed nami kolejne przeszkody. Życie to nie prosta droga, przez którą z łatwością można przejść. Jedni mają pod górkę, drudzy potykają się o gałęzie i ranią o kamienie. Mimo wszystko należy pamiętać, że każdy tą ścieżką musi przejść, nie ma innego wyjścia.
Jej droga od zawsze była usiana kamieniami, już w dniu, gdy przyszła na świat, wszystko było przeciwko niej. Owinięta w nędzny kocyk burego koloru została zostawiona na progu Sierocińca św. Zofii. Deszcz padał na nią, wiatr przedzierał się przez jej okrycie, a ona mimo wszystko nie płakała. Mała istotka pozostawiona sama sobie od pierwszego dnia życia, już zawsze miała pozostać samotna.

***

 W Ministerstwie jak zawsze panował tłok i zamęt. Jednak tego dnia działo się tu coś niezwykłego. Na tajnym piętrze zebrało się kilkunastu mężczyzn, by omówić najważniejszą sprawę, która mogła zaważyć o przyszłym losie wszystkich czarodziei. Był to dzień upadku Voldemorta, a raczej jego pokonania na pewien czas. Oni zdawali sobie sprawę, że za parę lat czarnoksiężnik wróci i na nowo będzie terroryzował społeczeństwo.
Z tego powodu wprowadzono nowy, tajny projekt, który na celu miał wyszkolenie agentów, którzy w odpowiednim czasie pomogą w całkowitym obaleniu władzy Toma Riddle’a. W pokoju znajdowali się byli szpiedzy i najlepsi aurorzy Ministerstwa. To ich zadaniem było przygotowanie od najmłodszych lat wybranych adeptów.
Jednym z pomysłodawców był Severus Snape. Na jego twarzy widać było ból i przygnębienie, jednak tylko jedna osoba na sali wiedziała z jakiego powodu. Młody mężczyzna stanął na środku pomieszczenia i zaczął mówić pewnym głosem:
- Może jest to dziwny pomysł, ale na pewno wykonalny i pomocny. Będziemy mieli ludzi wyszkolonych od podstaw, od najmłodszych lat będą nam posłuszni i wierni. Dlatego do tej roli trzeba wybierać dzieci. Na tyle duże, by umiały czytać i pisać, a jednak na tyle małe, by podporządkowały się nam ponad wszystko. Sądzę, że wiek siedmiu lat to minimum. Musicie znaleźć sobie ucznia z jak największą siłą magiczną w ciągu dwóch lat i zacząć ich szkolić. Nie mamy wyboru, trzeba posunąć się do takich środków. Mimo wszystko powinno się nam udać.
Na sali zapadła cisza. Nikt nie śmiał się odezwać, dopiero po chwili wstał o kilka lat starszy od Severus'a Artur. Był on długoletnim szpiegiem u Voldemorta, jednym z nielicznych, których nie wykryto.
- Jednak jak znaleźć kogoś takiego? Myślisz, że magiczne dzieci chodzą same po ulicy i aż nie mogą się doczekać, gdy ktoś obcy zacznie ich szkolić? – Brunet był cyniczny i nie bał się patrzeć w oczy swemu rozmówcy. – Ach i czy mówimy w tym przypadku o arystokratach, czy może mieszańcach? Och, a może zadowolisz się mugolakiem, co? Nie bądź śmieszny Snape, wiesz, że to się nie uda.
- Zawsze musisz być niedowiarkiem, Blackwood? Najlepiej znaleźć dziecko pełnej krwi, jednak wiem, że może być to trudne. Chłopcy półkrwi też nadają się do tego projektu. Ważne, by byli na tyle silni magicznie, że nie polegną za pierwszym razem – wyjaśnił, marszcząc brwi.
- Och, więc tylko chłopcy, tak? Żadnych dziewczynek? – dopytywał się z udawanym zaciekawieniem. – Daj spokój, Snape. Jak mógłbyś zrobić coś takiego jakiemukolwiek dziecku?! Wyobrażasz sobie siedmiolatka uczącego się śmiertelnych zaklęć?! Bo ja jakoś nie! To tylko dzieci, a nie machiny do zabijania!
- Uspokój się i pomyśl. Za kilka lat to nie będą dzieci, a gdy Voldemorta powróci, będą najlepiej przygotowanymi ludźmi do walki z nim. Może tego nie dostrzegasz, ale to najlepszy pomysł w obecnym stanie. A one na początku będą szkolone do walki, czyli trzeba wzmocnić ich siłę i wytrwałość. Nauczyć kamuflażu i wszystkich pomocnych zaklęć, nie tylko tych zabijających. A jeśli jesteś chętny szkolić dziewczynę to proszę bardzo, tylko zastanawia mnie jedno. Jak znajdziesz taką, która odpowiada wzorowi? Potężna, w odpowiednim wieku, minimum półkrwi i chętna do nauki niebywale trudnych rzeczy. Życzę powodzenia w poszukiwaniach.
Severus po raz ostatni spojrzał wyniośle na Artura i zaczął po kolej tłumaczyć etapy szkoleń.

***

 Dwa lata później do Severusa Snape'a dotarł list. Zawierał w sobie zaledwie trzy zdania:

„Znalazłem ucznia. Do zobaczenia za kilka lat, 

A 

PS. Będzie najlepszy ze wszystkich.” 

Brunet wrzucił list do kominka. Artur był ostatnią osobą, która wysłała mu potwierdzenia. Tak rodziła się mała armia szpiegów, najlepszych w swoim rodzaju.

*** 

Lipiec – Sierpień 1992
Młoda dziewczynka stała w parku, skacząc z nogi na nogę. Mimo lata rankiem było zimno, cóż, takie uroki Londynu. Wpatrywała się w ścieżkę, na której po chwili pojawił się dorosły mężczyzna i posłał jej uśmiech.
- Gotowa? - spytał, patrząc na jej skupioną twarz.
- Tak, ale jest zimno – przyznała cicho.
- Przyzwyczaisz się, jak na razie biegaj. Nie zaczynaj zbyt szybko, chodzi tu nie tyle o czas, a o drogę, jaką pokonasz bez większego zmęczenia – przypomniał jej, na co ona jedynie pokiwała głową. - Zaczynaj więc.
No i biegła. Mijała ścieżki, wzdłuż których rosły wysokie, wiekowe drzewa. Mijała plac zabaw, jeszcze pusty, jednak za parę godzin pełen dzieci. Mijała wiewiórki, puste ławki, cichy park prowadził ją małymi drogami i tak co dnia.
Wstawała rano, ubierała się w dres i biegała, to samo było wieczorem, czy może raczej wczesna nocą, gdy słońce już zaszło, a ona ruszała w tak dobrze znaną jej trasę. Bo przecież musiała to robić, nie miała wyjścia, w dodatku tego chciała jak niczego innego. Ostatniego dnia wakacji, stała w tym samym miejscu co ostatnio, wypatrując go. Gdy niespodziewanie pojawił się, zaśmiała się i spojrzała mu w oczy.
- Nie strasz – rzuciła rozbawionym głosem.
- Widzę, że humorek dopisuje i dobrze. Jest nie źle, lepiej niż myślałem. Ale ćwicz. Ćwicz cały czas i nie pozwól by cokolwiek cię od tego powstrzymało, rozumiesz? - Spojrzał na nią badawczo.
- Tak, wiem, nie musisz mi tego ciągle przypominać – żachnęła się.
- W porządku, jednak dbaj o siebie i pamiętaj co masz robić. Do zobaczenia – rzucił z ostatnim uśmiechem i zniknął szybciej niż się pojawił.
Dziewczyna pokręciła jedynie głową i z lekkim grymasem na ustach zaczęła biec.

Lipiec – Sierpień 1993
Kolejny raz, tym razem jednak nie park, a dawna sala baletowa. Przez okno dziewczyna obserwowała wschód słońca, pierwszy raz od kilku miesięcy miała na to czas. Jej rozmarzenie przerwało otwarcie drzwi i jego wejście.
- Miło cię znowu widzieć, kochana – powiedział, a na jego twarzy zajaśniał piękny uśmiech.
- Ciebie też, jednak czas od naszego ostatniego spotkania szybko zleciał – powiedziała, wpatrując się w niego. Doszła do wniosku, że przez minione dziesięć miesięcy nic się nie zmienił.
- Jak dla kogo – mruknął. - A jak twoja kondycja?
- Biegałam jak dawniej, rano, wieczorem, a czasami też w dzień, jestem w dobrej formie.
- W takim razie możemy przejść dalej. Gimnastyka, chyba wiesz co to, hmm? Musisz nauczyć się jak się rozciągać i ruszać niczym guma. To nie powinno zająć zbyt dużo czasu, biorąc pod uwagę twoją kondycję. Umiesz robić mostek? - spytał od razu.
- Mniej więcej? - mruknęła z cierpiętniczą miną.
- Więc nie stój tak tylko zaczynaj. Nie śpiesz się. Na początek lekkie rozciąganie, potem ćwiczenia.
Po raz kolejny zrobiła to, co kazał. Jej ciało i tak nieźle potraktowane przez biegi, zaczęło kolejną walkę.
Następne tygodnie spędziła na nowym poznaniu swojego ciała, choć można rzec, że jej ciało narodziło się na nowo. Nauczyła się wszystkiego, czego on wymagał. Jej ciało niczym guma potrafiło wyciąć się pod niemal każdym kątem. Robiła szpagaty, mostki, salta w powietrzu i wiele innych rzeczy, o których wcześniej nie śniła. A on jedynie się uśmiechał, patrząc na jej popisy. Bo było dobrze, a nawet lepiej. Jego nauka skończyła się szybciej niż nadejście września, jednak on znalazł kolejną sprawę, która była ważna na jego liście.
- Jestem dumny, że tak szybko to opanowałaś. W sumie myślałem, że nie dasz rady w trzy miesiące – przyznał z uśmiechem. - Mimo to, twoja kondycja i ciało są już przygotowane. Nie zapominaj jednak o ciągłych ćwiczeniach, to najważniejsza rzecz, by nie zapomnieć dotychczasowych nauk. Teraz czas na coś co polubisz, bo robiłaś to już jakiś czas temu. Sztuki walki – powiedział, czekając na jej reakcję.
- Ćwiczyłam to kiedyś – przyznała z uśmiechem, a w jej oczach ujrzał błysk.
- Tak. Karate przede wszystkim. Aikido do obrony. Capoeira gdy opanujesz resztę, jest to raczej taniec niż walka. Sztuka, która różni się stylem od reszty. Musisz wiedzieć, że to on jest najbardziej płynny, zachwycający, oczywiście jeżeli można tak mówić o walce – uśmiechnął się.
- Brzmi... ciekawie – mówiła ze lśniącymi oczami. - Kilka lat temu poznałam podstawy karate i kung-fu, to powinno pomóc.
- Mamy czas. Teraz do końca wakacji oraz kolejne. A jeśli przyjedziesz w czasie świat to powinno udać się nam znaleźć czas na trochę fechtunku i... i coś dodatkowego, czego na razie nie zdradzę – puścił do niej oko. - Zabierajmy się więc do pracy.
Dziewczyna aż do ostatniego dnia sierpnia chodziła codziennie do sali i ćwiczyła, ucząc się bloków, chwytów i uderzeń. Z uśmiechem, pełna chęci i entuzjazmu. Cieszyła się z tych chwil spędzonych z nim, jak co roku te dwa miesiące były czymś niezwykłych, ciągłym zaskoczeniem jego obecności, tak bardzo namacalnej, a jednak...
Niestety z przyjściem września musiała się pożegnać i obiecać, że znów przybędzie, że będzie ćwiczyła, że nie zapomni. Ale przecież o nim nie da się zapomnieć.

Lipiec – Sierpień 1994
Gdy była zła zawsze wyładowywała się ćwicząc. Biegała, doskonaliła sztuki walki lub cokolwiek by odpędzić od siebie złość i myśli. Tym razem jednak nie wystarczyło jej to. Ostatni rok był piekłem i jedyne, czego chciała, to godnego siebie przeciwnika i walczyć. Jednak ku jej zdziwieniu znalazła jeszcze jeden sposób na zyskanie spokoju, rozmowa z nim.
- Oj, chyba coś się stało – zauważył od wejścia, śmiesznie przekrzywiając głowę.
- Nie można być w złym humorze? Jak ostatnio sprawdzałam, nie było to zabronione – warknęła, czując się już lepiej.
- Jak tam w szkole? - spytał po chwili milczenia.
- Tylko nie mów mi, że będziemy gadać o banałach. A gdzie pytania czy ćwiczyłam?
- Och, na pewno ćwiczyłaś. Widać to po tobie i aż się boję spytać, ile zdołałaś przerobić – zaśmiał się, widząc jej zadowolone spojrzenie.
- Jest dobrze. Wszystkie książki, które mi dałeś przerobiłam. Jak mniemam, chcesz mnie sprawdzić? - upewniła się.
- Zrobię to za moment. Będziemy to ćwiczyć do połowy sierpnia. Potem popracujemy nad twoja kontrolą. Chodzi o twoją mimikę, reakcje, które zdradzają, co myślisz i zamierzasz. Musisz nauczyć się ukrywać strach, złość i wszystkie inne emocje. Robienie dobrej miny do złej gry to twoje nowe motto – wyjaśnił.
- Czyli wakacje zapowiadają się ciekawie?
- Mogę ci to obiecać – zapewnił. - A teraz dwa okrążenia wokół parku, a potem wracasz tu. No ruszaj się!
Tak jak powiedział, wakacje były ciekawe. Uzupełnił jej wiedzę pozyskaną z książek na temat walki. Przećwiczył wszystkie chwyty i uniki, a nawet zatańczył z nią taniec śmierci. Wprowadził do nauki noże, miecze i broń palną. Trzeba znać wszystko, co może się przydać, jak zawsze powtarzał nauczyciel. Może zdawać się to dziwne, ale najtrudniejsza była druga część wakacji. Kontrola, chociaż brzmi dobrze, wcale nie jest łatwa.
Brązowowłosa miała gorącą krew i nie potrafiła ukrywać swoich reakcji. Czerwień lub biel na policzkach, oczy ciskające gromy czy pocenie się w stresowych sytuacjach były jej przekleństwem. Jednak nie mogłaby być najlepsza, nie opanowując tego. Musiała pokazać, ze nadaje się do zadania, że potrafi zrobić wszystko. I tylko ta myśl pozwalała jej zachować chęci i siły po trudnych treningach i dawała motywację do dalszego trenowania, nawet bez nauczyciela.

Lipiec – Sierpień 1995 - Mogłabyś mi przypomnieć, ile masz lat?
To pytanie padło jak tylko weszła do ich sali. Żadnego dzień dobry, czy innego zwrotu grzecznościowego, jakiego można się spodziewać po dziesięciu miesiącach nieobecności.
- Szesnaście, a ty powinieneś o tym widzieć – przypomniała mu, zostawiając swoje rzeczy przy ścianie.
- Ćwiczyłaś?
- To chyba oczywiste, chcesz mnie sprawdzić? - warknęła na jego pytanie.
Mężczyzna zaśmiał się i pokręcił głową, mówiąc:
- Zajmę się tym później, jak na razie mamy coś innego do zrobienia. Uwodzenie, mówi ci to coś?
Dziewczyna spojrzała się na niego i z niedowierzaniem wyrzuciła z siebie:
- Żartujesz? TY chcesz mnie uczyć uwodzenia?! To chyba twój najgłupszy pomysł. Chyba nie powiesz, że zmarnujemy te dwa miesiące na zabawę, gdy tak naprawdę powinnam uczyć się walczyć!
- Umiesz już walczyć, ale zapominasz o jednej ważnej rzeczy – powiedział spokojnie, nie zwracając uwagi na jaj oburzenie. - Jesteś kobietą, a najważniejszą bronią kobiet jest ich urok, sztuka uwodzenia mężczyzn, nawet w najmniej sprzyjających okolicznościach.
- To chyba nie będzie trudne... Czeka nas coś jeszcze?
- Oklumencja. Jest to sztuka...
- Wiem co to jest, nie jestem idiotką – przerwała mu dziewczyna.
- To dobrze, bo nie chciałbym szkolić idiotki. Zaczynajmy!

Długo to trwało, ale przepraszam. Mam nadzieję, że wynagrodziłam to długością, choć też nie tak bardzo. jak wam się podoba?
P.S. Chcesz być na bieżąco? To mój profil na fb. Zapraszam: Croyance
EDIT: Bardzo dziękuję Tenebris za sprawdzenie rozdziału :)