Rozdział 2

Z dedykacją dla Aleksandry

♫

- Hermiono, chodź tu szybko! Miałaś mi pomóc z upięciem włosów – krzyknęła Rudowłosa, przeglądając się w wielkim lustrze.
- Och, już idę, idę.
Do pokoju weszła wysoka dziewczyna, ubrana w jeansy i czarny podkoszulek. Włosy w nieładzie zebrane były w kitkę, a na twarzy nie miała żadnego makijażu. Nowoprzybyła spojrzała na przyjaciółkę i zacisnęła mocno zęby. Była ona jej przeciwieństwem. Ubrana w śliczną, różową sukienkę, z krzykliwym makijażem i włosami gotowymi do upięcia wyglądała pięknie. Brunetka zazdrościła jej czasem tego błogiego spokoju, który pozwalał Ginny nie martwić się o jutro, który pozwalał bawić się, stroić i żyć tak beztrosko. Ona nie pamiętała, by kiedykolwiek tak żyła.
- No więc jak dziś cię uczesać? W końcu to twój wielki dzień – spytała usadawiając ją na krześle przed toaletką.
- Sama nie wiem, może warkocz francuski? Myślisz, że pasuje?
- Oczywiście, Mała, już się robi.
Hermiona posłała jej uśmiech w lustrze i zabrała się do pracy. Była dobra w układaniu włosów, taka jest zaleta siedmiu lat spędzonych w dormitorium z największymi pięknisiami Hogwartu. Jednak dziś wszystko wypadało jej z rąk. Nie mogła na niczym się skupić, ręce niemal jej drżały, a serce krwawiło. Dziś był wielki dzień Ginny, zaręczyny z Draconem Malfoyem.
Rok temu, gdy powrót Voldemorta osiągnął rozkwit, Malfoyowie zostali wykryci jako szpiedzy Zakonu. Od tego czasu byli pod ścisłą ochroną, znali zbyt dużo tajemnic, by Śmierciożercy mogli zostawić ich w spokoju. A teraz, by umocnić ich siłę w Zakonie, Draco miał ożenić się z Ginny. Niby nie było w tym nic dziwnego. Blondyn był o dwa lata starszy od Weasleyówny, oboje czystej krwi, dobrze się dogadywali, a Mała była w nim zakochana. Trudno wyobrazić sobie lepszą parę. Jedyną przeszkodą było to, że Hermiona też go kochała i czuła jakby ktoś pozbawiał jej serca, jedynej osoby, która kiedykolwiek była dla niej dobra, którą obdarzyła czymś więcej niż nicią sympatii.
- Gotowe – powiedziała i pomogła Ginny wstać. – Wyglądasz ślicznie, wszystkich olśnisz.
Przyjaciółka obdarzyła ją promiennym uśmiechem i okręciła się wokół własnej osi.
- Nie myślisz, że to trochę za szybko. To znaczy… wiem, że przyjęcie zaręczynowe powinno odbyć się w odpowiednim czasie, ale jeśli ślub ma być za cztery miesiące, to nie moglibyśmy z tym poczekać?
- Och, Mała, tylko nie mów, że masz tremę. Znasz doskonale matkę Dracona. Ona zawsze musi wszystkiego dopilnować, by było na czas. Zobaczysz, nie ma się czego bać – pocieszała ją brunetka, nie mogąc jednak patrzeć jej w oczy.
- Sądzisz, że nam się ułoży? Bo wiesz, że Śmierciożercy ciągle ich ścigają, a ja nie chciałabym, by coś mu się stało. Tak strasznie się boję, Hermiono. Wiem, że jest doskonale przeszkolony, ale czasem nikt nie dałby sobie rady. Wiesz, o czym mówię, prawda?
Ginny bełkotała dalej, a brunetkę pochłonęło jedno ze wspomnień.
„Artur chodził po małym pokoiku, co i raz zerkając na swoją podopieczną oglądającą tablice z wykresami. W końcu jednak stracił cierpliwość i odezwał się wzburzony:
- Dlaczego to robisz?Dlaczego zależy ci na życiu tego chłopaka?
- Nie pozwolę, by w imię zasady umarł niewinny chłopak. On nie jest gotowy, rozumiesz? Był z dodatkowego naboru, tego naprawdę dodatkowego. Jego życie znaczy więcej niż słowa jakiegoś debila od siedmiu boleści – powiedziała spokojnie, nadal analizując zawartość tablic.
- Cieszę się, że mogę to słyszeć, Amber – odezwał się mężczyzna, który wszedł do sali.
Brunetka odwróciła się i zmierzyła przybyłego wzrokiem.
- Snape, jak sądzę. Miło pana poznać.
- Och, mam wrażenie, że musieliśmy się już poznać. Choćby w Hogwarcie? Bo nie rozumiem, w jaki inny sposób mogłaś na tyle poznać Dracona Malfoya, by teraz prosić o wycofanie go ze szpiegostwa.
Dziewczyna spojrzała w oczy swego rozmówcy i zaśmiała się gorzko.
- Nie zrobisz tego, prawda? Nie cofniesz go? Choćbym nie wiadomo co zrobiła, on i tak zostanie rzucony na pożarcie lwom, zgadłam?
- Oczywiście. Nie po to był szkolony, by teraz mógł siedzieć bezpiecznie w domu, gdy inni harują – roześmiał się, nie zauważając jej chłodnego spojrzenia.
- Możesz zrobić to teraz i nie pociągnie to za sobą większych konsekwencji. Upozorowanie ucieczki Dracona do Zakonu nie będzie trudne. Zawsze zostanie ci Lucjusz i Narcyza.
- Nie ma o czym mówić. Draco to nadzieja, a z nadziei się nie rezygnuje – powiedział i zaczął cofać się do drzwi.
- Jeśli nie usuniesz go z listy szpiegów i nie zapewnisz bezpieczeństwa, za tydzień cała rodzina Malfoyów zostanie zdradzona – zagroziła.
- Marz dalej, dziewczynko i tak nie zdołasz tego zrobić – zaśmiał się po raz ostatni i wyszedł.
Nie zważając na spojrzenie, jakie rzucił jej Artur, brunetka odwróciła się i dalej analizowała wykresy. Tydzień później Malfoyowie zostali wykryci jako szpiedzy.”

*** 

Hermiona, przebrana w białe spodnie i koszulę do kompletu, była gotowa by stawić czoło temu, co czekało ją na dole. Ostatni raz spojrzała na siebie w lustrze i miała ochotę schować się pod łóżkiem. Rozpuszczone włosy były tragiczne, podobnie jak strój, którego sama nigdy w życiu by nie wybrała. Jednak jako Hermiona Granger już dawno postanowiła nie rzucać się w oczy. Będąc przeciętną nastolatką, musiała wyrosnąć na jeszcze bardziej przeciętną kobietę. Jej wygląd doskonale mówił o tym jak okropna jest z wyglądu. Czasem tęskniła za swoim normalnym ciałem albo chociaż wyglądem Amber. Jednak już lata wcześniej zdecydowała, że nie powiąże swojego normalnego życia z życiem szpiega. Nie po to uczyła się tyle lat, jak chronić swych bliskich, by teraz pozwolić, by przez jej bezmyślność mieli cierpieć.

Na dole czekała cała rodzina Weasleyów, Harry, Zakon, Malfoyaowie, a co za tym idzie Draco. Jedynie Ginny nadal szykowała się na swoje wielkie wejście w pokoju, który jej przeznaczono. Francuska posiadłość Malfoya zawsze była wykorzystywana do przyjęć zaręczynowych, we Włoszech za to był pałac do ślubów. Nigdy nie zapominano o tradycji, nawet jeśli na ogonie siedzieli Śmierciożercy. Jednak najważniejszą osobą na dole był Artur.
Jako członek Zakonu został zaproszony nie jako gość, lecz raczej ochrona. Jednak nawet on nie mógł rozpoznać jej jako Hermiony, znał jedynie Amber. To dziwne, ale jako jej nauczyciel nigdy nie pytał o szkołę czy inne jej zajęcie. Najbardziej interesowało go jedno: czy ćwiczyła. Artur nie był głupi, ale nigdy nie próbował pokazywać, że interesuje go coś innego niż nauka szpiegostwa. Zawsze mówił, że musi być najlepsza i chyba dlatego tak daleko zaszła w szkole. Zawdzięcza mu więcej, niż chciała by przyznać.
Hermiona westchnęła głośno i zaczęła otwierać drzwi. Nie zdążyła jednak wyjść, gdy poczuła wezwanie.
- Tylko nie teraz – szepnęła, jednak po chwili drugi raz odczuła to samo.
Cofnęła się i zamknęła drzwi. Jednym zaklęciem zmieniła swój wygląd jak i ubiór. Ostatnią myślą przed teleportacją było, że Artur nie byłby z niej dumny, gdyby dowiedział się, jaka naprawdę jest. Że jest Kathriną.

*** 

W pałacu, który od dwóch miesięcy pełnił rolę dworu Voldemorta, zebrani byli niemal wszyscy Śmierciożercy. Gdy ognistowłosa pojawiła się w drzwiach, na korytarzu utworzyło się przejście dla niej, a rozmowy przycichły. Każdy ją znał. Piękna i niebezpieczna, pełniła rolę Anioła Śmierci pośród kręgów wyznawców Lorda. Jak zawsze ubrana w długą, czarną suknię, z nagimi ramionami, i buty na wysokich obcasach. Długie rękawiczki kontrastowały z delikatną, mleczną cerą. Kręcone, czerwone włosy spadały kaskadami do zakończenia pleców, a na twarzy nie było makijażu oprócz mocnej, krwistej szminki na ustach.
Kathrina była dla Voldemorta ulubionym zwierzątkiem. Lubił się nią bawić, ranić ją i nagradzać, sprawiać, że stawała się nikim i wywyższać ją ponad wszystkich. Od ponad roku, czyli od chwili, gdy przeszła inicjację, wszyscy wiedzieli, że pomimo różnych humorów Czarnego Pana względem niej, nie należy z nią zadzierać, gdyż sama też potrafi walczyć. Była znana z tego, że jest mściwa, twarda i wytrwała. Nikt jej jeszcze nie pokonał, nawet Lord, co sprawiało ostatnio, że coraz częściej wystawiał Najwierniejszą na próby.
Kobieta weszła do Sali Tronowej, gdzie urzędował Voldemort. Najbardziej zaufani Śmierciożercy stali pod ścianą lub chodzili niespokojnie wzdłuż ściany. Riddle stał przy oknie i odwrócił się, gdy kobieta była w odległości dwóch metrów od niego.
- Mój Panie – powiedziała, ukłoniwszy się.
- Spóźniłaś się, Kathrino, jednak ukaram cię za to później – odezwał się, mierząc ją wzrokiem. – Teraz mamy zadanie. Wybieramy się na przyjęcie zaręczynowe do Malfoyów.
Czerwonowłosa ukryła swój lęk za maską i odpowiedziała:
- Doskonale, Mistrzu. Przygotować oddziały?
- Zajął się tym Fetred. Ty dziś wystąpisz przy moim boku, Aniele Zniszczenia. Chcę po raz kolejny napajać się widokiem niesionej przez ciebie śmierci – zaśmiał się donośnie. – Moi wrogowie zasługują na bolesny koniec, zwłaszcza zdrajcy, pamiętaj o tym, moja droga.
Kathrina obserwowała Voldemorta, gdy ten przechadzał się po pomieszczeniu. Wiedziała, że planuje sobie wszystko, każde posunięcie. Jednak ona nie potrafiła teraz logicznie myśleć. W jaki sposób miała uratować wszystkich, gdy na miejscu pojawi się kilkadziesiąt oddziałów wroga? Ochrona na przyjęciu nie była dopracowana, tak jak powinna tego dopilnować. Luki w wartach i ograniczona liczba osób sprawią, że Tomowi uda się to zagranie. Ależ była głupia… Jedyne, na co mogła liczyć, to ochrona narzeczonych oraz najważniejszych osobistości obecnych w pałacu. Zakon, a co najważniejsze Severus i Artur nie pozwolą, by coś się im stało.
Przyjęcie miało rozpocząć się o siedemnastej. Na początku bankiet w ogrodzie z muzyką, kolejno kolacja w jadalni oraz bal trwający kilka godzin. Gdyby zaatakował na początku, większość osób mogłoby uciec, jednak znając Riddle’a, nie ma co o tym marzyć. Zaatakuje raczej w czasie przejścia z jadali do Sali balowej, gdzie goście będą zbyt zdezorientowani, by móc się bronić. Nie mogła pozwolić, by coś się komuś stało, w końcu miała ich chronić.

*** 

Artur chodził po ogrodzie, rozglądając się uważnie. Miał przeczucie, że coś jest nie tak. Jednak po sprawdzeniu całego pałacu, ogrodu i każdego nawet najmniejszego schowka, doszedł do wniosku, że popada w paranoję. Może nie znał za dobrze Malfoyów, ale był pewien, że na przyjęcie swojego syna rozszerzyli ochronę do maksimum. Z oddali zapatrzył się na narzeczonych. Młody blondyn uśmiechał się delikatnie, choć częściej wyglądało to jak grymas zrezygnowania, niż wyraz szczęścia. Blackwood od początku był przeciwny takiej transakcji, nie rozumiał, jak ślub miałby wzmocnić pozycję Malfoyów. Pamiętał swoją sytuację, gdy był w wieku blondyna. Przez swoich rodziców stracił ukochaną kobietę, a mimo wszystko nie ożenił się z wybraną przez ojca kandydatką.
Draco był inny niż swoi rówieśnicy, podobnie jak wszyscy, którzy szkoleni byli na szpiegów, był bardziej dorosły, odpowiedzialny i zdecydowany. Nic dziwnego, że zgodził się na tę farsę, skoro miała pomóc rodzinie. Artur był też pewien, że dotrzyma wierności małżeńskiej i będzie on dobrym mężem. A mimo wszystko nie potrafił patrzeć, jak życie kolejnej osoby rozpada się przez wojnę. Miał już odejść i jeszcze raz sprawdzić wszystkie pomieszczenia, gdy usłyszał głos z cienia:
- Tylko mi nie mów, że po raz kolejny idziesz sprawdzać dom, Blackwood.
- Snape… Wolę być pewien, niż potem żałować. A ty co tu robisz? Czyżby znudziło ci się przyjęcie? – spytał obserwując wynurzającą się z cienia sylwetkę.
- Skąd, przecież tak tu… przyjemnie. – Uśmiechnął się szyderczo. – Może cię to zdziwi, ale też mam złe przeczucie, jakby coś tu było nie tak.
Artur przyjrzał się Severusowi i wypuszczając ciężko powietrze, zapytał:
- Jaka jest tu ochrona, oczywiście oprócz tego, że jest tu Zakon?
- Sam budynek i zaklęcia obronne to forteca nie do zdobycia, w dodatku Voldemort nie wie, że dziś są zaręczyny Dracona. Zakon wystarczy do obrony – zapewnił.
- Tylko mi nie mów, że nie ma nikogo do ochrony. – Brunet pobladł nagle.
- Nie masz się o co bać, nic się nie wydarzy – zapewnił Mistrz Eliksirów.
Dwie sekundy po tym, jak skończył mówić, grzmot rozległ się po okolicy. Bariery ochronne pałacu opadły.

*** 

Gdy pojawiła się z Voldemortem na miejscu, wokół panował chaos. Było oczywiste, że nikt nie spodziewał się ataku. Małe, nieprzygotowane oddziały sił Zakonu próbowały powstrzymać śmierciożerców, a inni uciekali, gdzie mogli. Zakaz teleportacji nadal ciążył na zaatakowanym terenie, kominki w większości nie były podłączone do sieci Fiuu, a nawet jeśli, to nigdzie nie można było znaleźć proszku, by móc uciec. Setki gości było uwięzionych, czekała na nich tylko pewna śmierć.
Kathrina zauważyła Artura i Snape osłaniających narzeczonych i ich rodziny. Wszyscy cofali się do pałacu, który nie został jeszcze zdobyty. Zaklęcia ochraniające go były dostatecznie silne, by powstrzymać najeźdźców przez chwilę. Jej umysł pracował na największych obrotach. „Jak ma ich wszystkich teraz uratować?” – zadawała sobie pytanie, obserwując wywołany chaos.
Koło niej stał Voldemort i co chwila wybuchał śmiechem, obserwując latające zaklęcia. Jak przewidział Śmierciożercy pogrążyli Zakon i właśnie pracowali nad zaklęciami obronnymi pałacu. Widziała znajome twarze przez okna, gdy co chwila sprawdzano pozycje wroga. I to ona była tym wrogiem, to ona miała ich zabić… Jedynym wyjściem z tej sytuacji było jej ujawnienie się. Gdyby to zrobiła, mogłaby dać szansę innym na ucieczkę, jednak mogłoby to w przeszłości kosztować życie innych.
Pogrążona w sprzecznych myślach zwiesiła na chwilę wzrok i utkwiła go w ziemi. To kwestia czasu nim… Ziemia! To jest to! Zerknęła na fundamenty pałacu i dostrzegła to, o co właśnie się modliła. Pod budynkiem były lochy, które jak się nie myliła, musiały posiadać dodatkowe wyjście w razie zagrożenia. Jedynym problemem było teraz przekazanie tej wiadomości uwięzionym w środku ludziom.
Voldemort dowodził oddziałem atakującym główne drzwi, kolejny, tym razem z tyłu budynku, prowadził Fetred. Nienawidziła go, ale była tez pewna, że zrobi wszystko, by wybić cały Zakon. Ona sama stała z boku, miała dołączyć do nich przy zabijaniu, aby pokazać chwałę Czarnego Pana. Po ogrodzie rozległ się śmiech czarnoksiężnika, potwierdzając jej przypuszczenia, że niedługo dostaną się do środka. Zostały jej jedynie minuty, więc zamknęła oczy i skupiła całe swe siły.

*** 

Artur nie wiedział, jak mógł dopuścić, by uwięziono ich wszystkich w domu, do którego zaraz mieli dostać się Śmierciożercy. Zwymyślałby sam siebie od idiotów, gdyby nie to, że miał kilka minut na wymyślenie drogi ucieczki. Spanikowani ludzie kłębili się po kątach, część zawędrowała do wyższych części wielkiego domostwa. Nie miał siły ich zatrzymywać, najważniejsi byli Malfoyowie i główni członkowie Zakonu. Severus rozmawiał właśnie z Lucjuszem przy kominku, bo nikt już nie próbował uciekać siecią Fiuu, za pomocą teleportacji czy świstoklika. Nie miał pojęcia, jak to zrobili, ale odcięli ich od świata zewnętrznego.
- Zakon wystarczy do obrony, co, Snape? - Brunet podszedł do mężczyzn i zmierzył ich pogardliwym wzrokiem.
- Mógłbyś przestać choćby na chwilę? Nie zauważyłeś, że nie mamy na to czasu? - warknął na niego Mistrz Eliksirów.
- Och proszę cię, w końcu to ty zapewniałeś mnie, że nic się nie stanie. I jak ci tu wierzyć... Lucjuszu, czy są tu jakieś inne wyjścia? Chyba przygotowaliście w tej „fortecy” tajne przejścia?
- Blackwood... – zaczął blondyn, lecz zaraz zwiesił głowę. - Nie, nigdy nie spodziewaliśmy się, że coś takiego może nas spotkać. W końcu... nikt o tym nie wiedział! Dom był chroniony magią krwi od setek lat! Jak to możliwe, by...
Nagły krzyk przerwał mu w pół słowa. Jak na komendę wszyscy spojrzeli się na Molly, która stała na środku pokoju i wpatrywała się ze strachem w ścianę. Na samym środku pojawił się napis, jakiego nikt się nie spodziewał:

Miłość mężczyzny? 

Ludzie spojrzeli po sobie, nie wiedząc, o co chodzi. Artur i Severus stali zszokowani, patrząc jak Draco dochodzi do ściany z wyciągniętą różdżką.
- Stój! - Krzyk trójki mężczyzn zagłuszył śmiech Voldemorta w ogrodzie.
Draco, nie zwracając na to uwagi, zaczął pisać różdżką pod wcześniejszym napisem. Koślawe litery ułożyły się w kolejne słowa, a inni nie mieli pojęcia, o co w tym wszystkich chodzi.

Miłość mężczyzny? 

Egzotyczny kwiat, złamany, skruszony w ciągu godziny. 

Po kilku sekundach napisy zniknęły, a Draco po raz kolejny zaczął pisać. Tym razem on zadał pytanie.

Miłość kobiety? 

Odpowiedź pojawiła się niemal momentalnie, napisana schludnym, tak odmiennym charakterem pisma.

Burzliwe morze falujące ku wieczności. 1 

Blondyn odetchnął głęboko i odwrócił się w stronę swojego ojca oraz otaczających go mężczyzn. - To ktoś z naszych.
Te słowa wystarczyły, by mimo obawy w Arturze zapaliła się lampka nadziei, miał już zacząć mówić, gdy wtrącił się Severus.
- Skąd ta pewność? I co w ogóle było? Jeśli to jakiś podstęp albo żart...
- To był nasz kod. Musieliśmy coś wymyślić, by w razie konieczności kontaktować się z sobą bez zdradzania postronnym, kim jesteśmy. Mamy na zewnątrz sojusznika i tylko to się teraz liczy. Sami pomyślcie, kogo tam macie i czy zaufalibyście im.
Draco zachowywał spokój, było to dziwne dla wszystkich obecnych. Za drzwiami czekali Śmierciożercy by go zabić, a on spokojnie dyskutował ze swym chrzestnym. W końcu Artur nie wytrzymał i doszedł do chłopaka.
- Spytaj, jak może nam pomóc, to nasza ostatnia deska ratunku.
- Blackwood, nie pozwolę, by...
- Zamknij się, do cholery, Snape! Chcesz być odpowiedzialny za śmierć tych wszystkich ludzi? Jakie inne mamy wyjście?
Słowa te zatrzymały go i patrzył podejrzanie, jak jego chrześniak pisze pytanie. Odpowiedź przyszła zaskakująco szybko, a przez jej treść wszyscy spojrzeli z wyrzutem na starszego Malfoya.

Widzę, że budynek posiada lochy, więc ma też zapewne tunele pod całym budynkiem. Jeśli macie szczęście, to jeden z nich prowadzi do opuszczonego dworu na wzgórzu, a nawet jeśli nie, to może wyjdziecie poza strefę antyteleportacyjną. 

 - I dlaczego ty o tym nie wiesz, co? Niech wszyscy zbiorą się na korytarzu. Drzwi do lochów są...
- W gabinecie po prawo – dokończył Lucjusz za przyjaciela. - Zapomniałem o tym, nawet jeśli to coś pomoże, to nie sądzę, byśmy mogli tamtędy uciec. W dodatku nie każdy może się teleportować i...
Artura mało interesowały tłumaczenia blondyna. Zwrócił się za to po raz kolejny do jego syna, który patrzył w skupieniu na ścianę.
- Draco, my... nie mamy nikogo tak blisko Voldemorta, by dostać tę wiadomość. A nawet jeśli ktoś dowiedział się przez przypadek, to nie sądzę, by miał tyle siły magicznej by nas ostrzec. Taki napis...
- Wiem, jak zrobić taki napis i wiem, ile to wymaga magii. Jednak to hasło znamy tylko my, dzieci z naborów. Każdy nabór zdecydował, że najlepiej będzie wiedzieć z kim mamy do czynienia, gdyby zaszła taka konieczność. A zadać pierwsze pytanie można nawet przypadkowo, wpleść w rozmowę.
- Miejmy nadzieję, że nas nie zawiedzie. Napisz jeszcze, czy może nam pomóc dodatkowo, opóźnić ich lub coś podobnego
Draco pokiwał głową i napisał pytanie. Nie spodziewał się jednak, że otrzyma taką wiadomość.
- Mamy jeszcze pięć minut, ale jak będą w środku, postara się ich powstrzymać, jednak nie może pozwolić sobie na ujawnienie. On tu jest, a w ataku bierze udział tylko wewnętrzny krąg i zabójcy Voldemorta... Jak to możliwe, że nie wiecie, z kim się kontaktujemy?!
- Nie pora teraz na to, Draco. Wszyscy wychodzą, nie mamy dużo czasu!
Goście w panice pobiegli za Lucjuszem, który miał prowadzić w lochach i tunelach. Severus pilnował, by nikt nie został, a co najważniejsze by narzeczeni cali dotrwali do wyjścia. Draco jednak pośpieszył Ginny, a sam został w tyle. Coś było nie w porządku, a on chciał się upewnić, że wszystko pójdzie dobrze.
- Draco, musisz już iść!
Severus stał koło niego i pchał ku tunelowi, w którym znikali ostatni goście. Blondyn nagle spojrzał prosto w oczy chrzestnego i powiedział:
- Musisz iść pierwszy. Ja zabezpieczę drzwi magią krwi, tak jak ojciec je otworzył. Nie martw się, będę zaraz za tobą.
Nie mogąc czekać, mężczyzna pokiwał głową i zniknął w tunelu. Draco także westchnął i gdy zamykał już przejście, uzmysłowił sobie co było nie tak. Było za cicho w tym całym zamieszaniu, nie było lamentu i brawury dwóch osób, których blondyn nadal nie znosił.
- Potter i Weasley – westchnął i ruszył przeszukać dom.
Oboje zniknęli zaraz po pokazaniu się w posiadłości, kilka godzin temu. Zapewne nie zauważyli całego zamieszania, gdyż inaczej chyba pojawiliby się, a ta nasuwało od razu dwa wnioski. Po pierwsze musieli się upić, co wcale go nie dziwiło. Tylko takie „nic” mogło odreagowywać stres w butelce, nie rozumiejąc powagi sprawy. Dodatkowo znajdowali się w pomieszczeniu, które było dźwiękoszczelne, inaczej usłyszeliby całe to zamieszanie.
Ślizgon udał się biegiem na piętro do drugiego gabinetu swojego ojca. Wpadł przez drzwi, a jego oczom ukazał się widok dwóch idiotów śpiących spokojnie na środku gabinetu. Kilka pustych butelek najlepszych trunków jego ojca leżało na podłodze, ale nie było czasu nad tym rozpaczać. Szturchając próbował dobudzić pijaków.
- Czego chcesz, do cholery? - wymamrotał Potter, ukrywając twarz w rękawie.
- Śmierciożercy szturmują dom, idioci! Wszyscy już uciekli, zostaliście tylko wy!
Krzyk podziałał na nich lepiej niż zaklęcie. Spojrzeli z niedowierzaniem na blondyna i zaczęli podnosić się na równe nogi. Chłopak pomógł im, choć zrobił to z widocznym wstrętem.
- W kuchni jest przejście do tuneli. Zawsze trzeba kierować się w prawą stronę, na końcu na pewno ktoś czeka – pouczył ich, patrząc z rezygnacją, jak się zataczają. - I nie wdawajcie się teraz w rozmowy, mamy zapewne kilka sekund na ucieczkę.
Słowa Draco okazały się prorocze, gdy tylko zeszli na parter, drzwi frontowe zostały wyłamane, podobnie jak i tylne. Ślizgon odwrócił się do wystraszonych chłopaków i powiedział szybko:
- Idźcie do kuchni i zabezpieczcie za sobą drzwi do tunelu. Jest tam przycisk z zapłatą krwi.
- A ty? - zapytał niechętnie Harry.
- Nie ma czasu. Znikajcie – pospieszył ich, a sam ukrył się w pokoju przy schodach.

***

 Hermiona wiedziała, że nie wszyscy uciekli, jak tylko weszła do domu. Klnąc w duchu, próbowała przeszukać intuicyjnie dobrze znany jej rozkład pomieszczeń, a gdy tylko napotkała oznaki życia, odwróciła się do Voldemorta.
- Panie, wszyscy zapewne schronili się na najwyższych piętrach i w zakamarkach budynku. Najlepszym wyjściem byłoby się rozdzielić.
- Co więc proponujesz, Kathrino? - spytał, głaszcząc ja palcem po policzku.
- To stara rezydencja, więc zapewne ma podobny układ jak inne. Dlatego najliczniejsze oddziały niech przeszukają najwyższe piętra. Małe grupki mogą zostać odesłane na lewe i prawe skrzydło domu, a ty panie możesz zaczekać na jeńców w sali balowej, by pokazać swą władzę – zaproponowała, schylając poddańczo głowę.
- Och tak, a ty co byś robiła, księżniczko? - spytał słodko, uważnie ja obserwując.
- Ja, panie, mogłabym przeszukać pokoje przy głównym holu i dopilnować, by nikt nie uciekł przez wyważone drzwi. Nie do końca ufam, że straże na zewnątrz poradzą sobie z uciekinierami – powiedziała delikatnie, na moment podnosząc wzrok na swojego mistrza.
- Moja mała księżniczka, jak zawsze o wszystkim pomyślała. – Po raz kolejny pogłaskał ją po twarzy, aż w końcu zwrócił się do oddziałów. - Słyszeliście Kathrinę, sprowadzić mi tutaj tych zdrajców!
Po zniknięciu ludzi, a przede wszystkim Voldemorta, dziewczyna odetchnęła z ulgą. Nienawidziła tego, to płaszczenie, uległość, znoszenie dotyku i miłych słówek najgorszego drania na ziemi stawało się ponad jej siły. Miała tego dość, z dnia na dzień coraz bardziej pragnęła uciec od tego wszystkiego albo po prostu zapomnieć. Wiedziała, że jak tylko wrócą do twierdzy Śmierciożerców, nastrój Czarnego Pana się zmieni i zapłaci za to całe niepowodzenie.
Odrzucając na moment te myśli, ruszyła do pokoju, w którym, jak widziała, ktoś się ukrywał. Była przygotowana na atak, jak tylko otworzy drzwi. Zrobiła szybki unik i rzuciła proste zaklęcie obronne. Gdy tylko ujrzała, z kim walczy, odetchnęła z ulgą. Będzie łatwo przerwać tę bezsensowną walkę.
- Pamiętaj, brama nieprzyjaciela jest w dole.
Draco zatrzymał się w pół ruchu i obserwował ją, nie opuścił jednak różdżki. Ona podobnie, stała tam gotowa do obrony w wypadku, gdyby zapomniał, ale wiedziała, że nie mógł, żaden żołnierz tego nie zapomina.
- Góra to tam, gdzie jest nasza brama. 2
Oboje, obserwując siebie nawzajem, obniżyli różdżki, a dziewczyna jako pierwsza zabrała głos.
- Dom przeszukują wszystkie jednostki. Mam nadzieję, że wszyscy zdołali uciec – spojrzała na niego, a gdy pokiwał głową mówiła dalej. - Za moment przeniosę cię do swojego domu. Masz tam siedzieć dopóki nie wrócę, rozumiesz mnie? Jednak, jak wolisz, mogę oddać cię Voldemortowi, czeka na ciebie w sali balowej.
- Skąd mam mieć pewność, że mogę ci zaufać? Możesz wysłać mnie w sam środek obozu Śmierciożerców, a ja nic nie mógłbym poradzić.
Rudowłosa wpatrywała się w niego przez dłuższą chwilę, aż w końcu chłopak się poddał.
- Dobrze, ale jeśli niedługo nie wrócisz lub coś planujesz...
Nie miał okazji skończyć. Kathrina machnęła różdżką i wysłała go bezpiecznie do swojego mieszkania. Westchnąwszy, wyszła z pokoju, jeszcze przyjdzie zapłacić jej za tę dobroć. I to już niedługo.

1. Cytat E. M. Carroll
2. Cytat z „Gry Endera” Osrona Carda

Mam nadzieję, że podoba wam się początek akcji tego opowiadania. Po wprowadzeniu wiecie już czego można się spodziewać, a długość rozdziału chyba zadowalająca.
Dodałam opcje obserwuj, ale można dowiadywać się o nowych rozdziałach przez facebooku → Croyance
Zapraszam też do zapoznania się z zakładką Współpraca w Menu, gdzie polecam fajne fanpage oraz blogi.
Nowy rozdział już niebawem. Zapraszam do komentowania.

EDIT: Za sprawdzenie rozdziału dziękuję Tenebris :)