Rozdział 3

     Szloch i krzyki już od kilku godzin dominowały w domu Malfoyów. To tu przeniósł się cały Zakon i ich bliscy podczas ucieczki z zaręczyn. Inni goście już dawno byli u siebie w domu i zapewne podobnie powinno być z Zakonem. Zwykle o porażkach dyskutowali na drugi dzień, gdy każdy się wyleczył i przemyślał jej powody. Tym razem jednak nie mieli na to czasu z powodu dwóch idiotów, którzy teraz siedzieli na kanapie, pijąc mocną kawę. Severus nie chciał marnować swych eliksirów na ich kaca, zasłużyli na niego. Teraz jednak martwili się o coś innego.

- Jak mogliście?! Na zaręczynach własnej siostry! Wy... wy...

- Uspokój się, Molly. Twój syn i Potter nigdy nie myśleli, więc nie wiem, czego teraz się od nich wymaga. Dla mnie najważniejsza jest jednak jedna rzecz. Gdzie jest Draco?

     Severus spojrzał na swoich uczniów idiotów i po raz kolejny powstrzymał się przed zabiciem ich. Mimo iż teraz zapewne każdy by mu w tym pomógł, nie rozwiązałoby to ich problemu. Draco zniknął, nie pojawił się w tunelu, zapewne utknął gdzieś w domu, który szturmowali Śmierciożercy. Jeśli jeszcze żyje...

- Powtórzcie jeszcze raz, co się stało, tym razem jednak powoli i mniej bełkotliwie.

     Artur jako jedyny miał na tyle spokoju w sobie, by nimi nie potrząsnąć przy przesłuchiwaniu. Ale czego się spodziewać. Nie miał z chłopakiem żadnego kontaktu, nie był jego krewnym, przyjacielem czy nawet znajomym. Czasem dobrze było mieć go przy sobie, ale czasem...

- Jeszcze przed początkiem przyjęcia poszliśmy z Harrym na piętro, no wiecie, żeby się rozejrzeć – powiedział Ron, unikając wzroku matki.

- Żeby się rozejrzeć? - Artur nie dowierzał.

- Z tak przygnębiającej okazji zaręczyn Ginny postanowiliśmy trochę wypić, a nie mogliśmy podebrać żadnej butelki z kuchni. Dlatego pomyśleliśmy, że w gabinecie na piętrze na pewno coś znajdziemy – przyznał Harry, pocierając swoją zbolałą głowę.

- Co dalej? - pośpieszał brunet.

- No, my pamiętamy, jak szturchał nas Malfoy. Powiedział, że Śmierciożercy próbują się dostać do domu, a wszyscy inni już uciekli. Zanim się podnieśliśmy i zeszliśmy po schodach, udało im się wyważyć drzwi. A on kazał nam uciekać do przejścia i zamknąć je, mówił coś o tej krwi, ale ja i Ron nie wiedzieliśmy co robić, więc zamknęliśmy przejście tym zaklęciem, co uczyliśmy się w maju – tłumaczył Harry.

     Cisza, jaka po tym zapadła, zmusiła chłopaków do spojrzenia w górę. Wszyscy przypatrywali się im, a ich miny mówiły wszystko. Jednak oni nie wiedzieli, o co chodzi. Przecież zrobili, co...

- Wy idioci! - pierwszy krzyknął Severus, co nikogo nie zdziwiło. - Zamknęliście to przejście zwykłym Lockartem?! Przecież to nic nie daje. Będą doskonale wiedzieli, jak uciekliśmy, a co za tym idzie, będą mogli domyślić się, że ktoś nam pomógł! Dodatkowo, jeśli ktoś nie zabezpieczył swojej teleportacji, to go wyśledzą!

- Ale my nie wiedzieliśmy jak... Gdyby Hermiona...

     Całe zgromadzenie po raz kolejny zamarło. Nikt nie pomyślał o dziewczynie od dawna, a jej nie było wśród nich.

- Gdzie jest Hermiona? - spytała nagle zapłakana Ginny.

- Widziałam ją na początku przyjęcia, dodatkowo jestem pewna, że w kręciła się gdzieś po ogrodzie – próbowała przypomnieć sobie Narcyza, ocierając ciągle płynące łzy.

- Ale, ona...

- Jestem pewny, że Granger jest bezpieczna. Na pewno jako jedyna zabezpieczyła porządnie swoją teleportację i jest teraz z rodzicami. Powinniśmy skontaktować się z innymi gośćmi, ale nie sądzę, by byli tak głupi, że przenieśli się od razu do swojego domu – zapewnił Snape.

- Więc mój syn został uwięziony w domu pełnym Śmierciożerców, a droga naszej ucieczki została odkryta, tak? - spytał dla pewności Lucjusz.

     Nikt nie musiał odpowiadać mu na to pytanie, wszyscy zwiesili wzrok, znając następstwa słów wypowiedzianych przez mężczyznę. Draco nie pożyje długo, podobnie jak szpieg, który im pomógł. Gdyby nie to, że tak długo nie wiedzieli co robić, gdyby nie wpadali w panikę i nie wyglądali co chwilę przez okno, może ktoś uwierzyłby, że od początku mieli plan, jednak teraz było za późno, by naprawić błędy.

- Powinniśmy go odbić. Gdybyśmy zebrali wszystkie siły, może udałoby się nam odbić go i zabić przy tym kilku popleczników Sami-Wiecie-Kogo – zaproponowała Tonks.

- Nie możemy, jest już za późno.

     Słowa Artura oznaczały wyrok dla młodego Malfoya. Płacz kobiet na nowo przybrał na sile.

***

     Hermiona próbowała nie płakać z bólu, lecz było to trudne. Tak jak się spodziewała, musiała zapłacić za niepowodzenie akcji. Czarny Pan zdołał złapać jedynie trzy osoby mało związane z Zakonem czy też ruchem oporu. Byli to zwykli goście, dwóch mężczyzn i kobieta, którzy zbyt prędko umarli przez tortury. Dlatego też dość szybko przyszedł czas na karę dla swych sług. Jako Kathrina była przyzwyczajona do wahań nastroju Voldemorta. Nigdy nie można było być pewnym kiedy czeka cię nagroda, a kiedy kara. Jednak z dnia na dzień stawał się wobec niej okrutniejszy, chciał ja złamać, zniszczyć jej życie jak wielu innym przed nią. Wymyślał najgorsze kary, pozwalał bawić się jej ciałem, ranić je i wykorzystywać swoim sługom, zaraz po tym jak wywyższał ją i chwalił przed wszystkimi.

     Dziś jednak nie wiedziała, czy da radę dostać się choćby do domu. Była pewna, że czeka ją tam starcie z Malfoyem. Nie będzie miała czasu dojść do siebie, wziąć upragniony prysznic, zamknąć kilka najkrwawszych ran i ponastawiać kilku kości. Wyszła za bramę posiadłości i ostatkiem sił teleportowała się blisko swojego mieszkania. Upewniając się, że nikt za nią nie idzie przeniosła się prosto do swojego domu, niezbyt gotowa stawić czoła wściekłemu Ślizgonowi.

     Zaskoczył ją spokój. Nikt nie chodził po mieszkaniu, wydawało się, że nikogo nie ma. Wiedziała jednak, że osłony niepozwoliły by wyjść stąd chłopakowi, dlatego najciszej jak potrafiła sprawdziła otwartą przestrzeń. Znalazła go na kanapie. Spał z ramieniem pod głową, a jego marynarka leżała na krześle obok. Zdjął krawat, podobnie jak buty i skarpetki, a jego koszula miała rozpięte dwa pierwsze guziki. Nie mogła uwierzyć, że udało mu się usnąć w domu obcej osoby i w dodatku wyglądać na tak zadomowionego. Dziękowała jednak za to w duchu. Wolała nie spotykać go w takim stanie.

     Droga do jej łazienki okazała się niemal zbyt długa. Z ulgą zamknęła drzwi i usiadła przy lustrze. Jej twarz pokryta była siniakami, podobnie jak odsłonięte ramiona. Machnięciem ręki pozbyła się sukienki, zaczęła po kolej sprawdzać i opatrywać swoje rany. Najgorsza była umiejscowiona na prawym boku, przebiegająca przez brzuch, od noża jednego z fanatyków. Delikatnie wytarła krew i próbowała zatamować nową. Różdżką powoli złączała skórę magicznymi szwami, była już w tym doświadczona, więc po chwili zdjęła się resztą obrażeń. Zwichnięta kostka, kilka złamanych żeber, wybity bark. Udało jej się zaszyć resztę krwawiących ran, choć miała mały problem z tymi na plecach. Po wmasowaniu maści leczniczych w ciało musiała zajęć się twarzą. Zaklęciem usunęła siniaki, na kilka ran nałożyła balsam, po czym spojrzała na swoje włosy. Były teraz brudne, całe w ziemi, błocie i krwi. Wiele było wyrwanych, reszta splątana wisiała w strąkach. Musiała jednak poczekać pół godziny po nałożeniu maści, a dla niej był to bardzo długi czas.

     Ranek nastał zbyt szybko, nie zdołała się położyć, rany zbyt bardzo bolały, a eliksir przeciwbólowy nie mógł być podawany z innymi jakich potrzebowała. Udało jej się jednak doprowadzić do względnego porządku. Po nałożeniu leginsów i luźniej bluzki na długi rękaw, była gotowa na stawienie czoła nowym przeszkodom. Jej pierwszy przeciwnik obudził się, gdy tylko skończyła parzyć kawę. Z kubkiem w dłoniach usiadła na barowym stołku i czekała na jego ruch.

     Doskonale wiedziała, jak zachowuje się rano. Musiał przeciągnąć się kilka razy i rozkosznie uśmiechnąć tuż po ziewnięciu. Kolejno zamruga kilka razy, by zorientować się gdzie jest i dopiero po chwili usiądzie i rozejrzy się po pomieszczeniu.

     Nie pomyliła się w tym, gdy po raz drugi skanował jej mieszkanie wzrokiem, zauważył ją. Podniósł się spokojnie, nie spuszczając jej z oczu. Zaczął iść w jej stronę, lecz zatrzymał się w pół drogi i przemówił.

- Czekałem, myślałem, że wrócisz szybko. Zasnąłem, ale byłem pewny, że obudzisz mnie, gdy tylko to zobaczysz.

- Nie było takiej potrzeby – powiedziała spokojnie, popijając kawę. - Musiałam załatwić kilka spraw i nie przeszkadzało mi, że się rozgościłeś. W końcu co innego miałeś do zrobienia?

     Dalej ją obserwując, podszedł do przygotowanej filiżanki i nalał sobie kawy. Nawet na chwilę nie odwrócił od niej wzroku. Nie ufał jej i dobrze. To pierwsza zasada każdego szpiega, nie ufaj nikomu, nawet jeśli ten ktoś ci pomógł. Sącząc powoli gorący płyn na nowo zaczął rozmowę.

- Co to wszystko ma znaczyć? - spytał machając lekko ręką. - Powinienem być już martwy albo co najmniej cierpieć na torturach u Voldemorta, a nie... spokojnie z tobą rozmawiać.

- Tak, to prawda, ale chyba jesteś zadowolony z takiego obrotu spraw, prawda? Inaczej twoja narzeczona musiałaby znaleźć sobie innego ukochanego, co byłoby nie lada problemem – uśmiechnęła się lekko, widząc, jak marszczy brwi.

- Nie wiem, o co ci chodzi, ale dobrze, że o tym wspominasz. Powinienem zawiadomić kogoś, że żyję. Moi rodzice i zapewne cały Zakon odchodzą od zmysłów, myśląc że umarłem.

- Przyda im się to – rzuciła, lecz widząc jego potępiający wzrok, kontynuowała. - Zostawili cię samego, choć dobrze wiedzieli, że jesteś w tej chwili największym celem. Co oni sobie, do cholery, myśleli nie zapewniając ochrony temu przyjęciu! Nawet głupi wie, że Czarny Pan spróbuje wszystkiego, by was dopaść, a to była jedna z najlepszych okazji! Trzy osoby nie żyją, zapewne masa jest rannych, co i tak uważam za cud. Więc choć ty zrozum, że Snape, twój ojciec i Blackwood to idioci, którym trzeba przypomnieć, że mamy wojnę!

     Draco zawiesił głowę, doskonale wiedząc, że ma racje. Przez to całe zamieszanie z jego ślubem, niektórzy zapomnieli, że tuż za drzwiami rozgrywa się wojna i giną ludzie. Zwłaszcza jego ojciec i Severus, szczęśliwi, że w końcu się ustatkuje, nie do końca zwracali uwagę na środki bezpieczeństwa. Teraz będzie trzeba to zmienić.

- To tylko moja wina, miałem zamknąć drzwi magią krwi. Dom należał do Malfoyów od wieków i moja krew byłaby najsilniejsza, choć mógł to zrobić każdy. W ostatniej chwili przypomniałem sobie czego brakowało mi wczorajszego dnia. Nie było żadnej głupiej błazenady, ani przechwałek o ratowaniu świata, a to znaczyło tylko jedno, brakowało Pottera i Weasleya. Jednak przybyli na przyjęcie, tego byłem pewien. – Pokręcił głową, głęboko wzdychając. - Nie trudno było się domyślić, że się upili, nigdy nie pochwalali mojego związku z Ginny, a dla ratowania cennego Złotego Chłopca zapewne cały Zakon ruszyłby bez zastanowienia na oddziały Śmierciożerców. Znalazłem ich, obudziłem i pomogłem zejść ze schodów. Nie zdążyłem uciec, kazałem im zamknąć przejście, chciałem dać więcej czasu, jeśli będzie potrzebny i schowałem się gotów do walki.

- Jesteś idiotą, tak samo jak oni. Gdybyś z nimi uciekł, zdążyłbyś. Wszyscy zapewne przeszukiwaliby dom pokój za pokojem, ja sama spróbowałabym dać wam więcej czasu, a tak... Było zbyt blisko do twojego złapania, cholernie blisko.

     Dziewczyna dopiła swoją kawę i postawiła kubek z zlewie. Spojrzała jeszcze raz na blondyna i nim opuściła kuchnię, rzuciła:

- W lodówce powinno być jakieś jedzenie. Wiem, że jesteś głodny, więc nie zaprzeczaj, po prostu bierz.

***

     Draco odprowadził ją wzrokiem, aż zniknęła w salonie. Była... dziwna. Tak to słowo najlepiej ją opisywało. Mówiła do niego jakby doskonale go znała, nie było żadnego skrępowania w jej postawie, jak to bywa podczas pierwszego spotkania. Mierzyła go bezwstydnie wzrokiem, jakby chciała pokręcić bezradnie głową na jego zachowanie lub wygląd. Była... inna niż się spodziewał. Nadal widać było w niej tę ostrość szpiegowskiego życia, lecz została ona złagodzona sam nie wiedział przez co. Odwrócił się do lodówki i otworzył tak jak poleciła. Zawartość zdziwiła go. Od razu sięgnął po swój ulubiony jogurt i nie było trudno znaleźć w kuchni kawałek wczorajszej bagietki. Ruszył za nią i jak się przekonał, siedziała spokojnie w fotelu z zamkniętymi oczami, wygodnie odchylając głowę do tyłu.

     Sam usiadł naprzeciwko niej i zaczął swój posiłek. Dziewczyna otworzyła na moment oko i uśmiechnęła się lekko na jego widok. Siedzieli tak chwilę w ciszy, aż w końcu Ślizgon nie wytrzymał.

- Nic o tobie nie wiem, a mimo to spałem u ciebie, piłem twoją kawę, a teraz jem śniadanie. Zdradzisz chociaż jak masz na imię?

- Możesz mówić do mnie Kathrina, tak chyba będzie najlepiej.

- To już coś, choć nie sądzę, że to twoje prawdziwe imię. - W odpowiedzi podniosła jedynie kącik ust. - Jesteś szpiegiem, ale nikt nic o tobie nie wie. Miałaś szczęście, że znałem kod, bo nikt inny by ci nie odpowiedział. Nie rozumiem, dlaczego Artur czy Severus cię nie znają.

     Na te słowa dziewczyna usiadła nagle prosto i spojrzała na niego czujnie.

- I tak ma pozostać. Nie mogę się zdradzić, zbyt długo dochodziłam do takiej pozycji by teraz zmarnować ją przez jakiś idiotów. Chcę jedynie spokojnie pracować, dawać wam informacje, w razie wypadku ratować czyjś głupi tyłek z kłopotów. Chyba to rozumiesz?

- Tylko co mam im powiedzieć, gdy spytają, jak się wydostałem? Nikt nie jest tak głupi, by sądzić, że sam dałbym sobie radę. Musiał mi ktoś pomóc.

- Zaraz coś wymyślimy, a teraz jedz. Nigdy nie jesteś zbyt komunikatywny przed śniadaniem.

***

     Severus i Artur sprawdzali po kolei każdego gościa. Musieli się upewnić, że są bezpieczni, w końcu to do nich należała ta praca. Nie mogli teraz myśleć o ofiarach tego przyjęcia. Jak na razie odkryli brak jednego mężczyzny, choć mieli nadzieję, że po prostu schronił się gdzieś indziej. No i oczywiście Draco... Kobiety nadal rozpaczały w salonie i nie chciały położyć się ani odpocząć. Nagły szum przy wejściu zwrócił ich uwagę, a usłyszawszy krzyk Narcyzy pobiegli sprawdzić, co się dzieje.

- Draco! Mój synek!

Kobieta tuliła do siebie uśmiechniętego mężczyznę, który delikatnie gładził ją po włosach.

- Spokojnie, mamo, już wszystko jest dobrze. Przepraszam, że tak bardzo was zmartwiłem – mówił spokojnie, próbując uspokoić rodzicielkę.

     Mężczyźni nadal stali w szoku, gdy na chłopaka rzuciła się jego narzeczona. Dopiero wtedy otrzeźwieli i wyciągnęli swoje różdżki.

- Odejdźcie od niego, to może być oszustwo – powiedział Severus, odciągając kobiety.

- Daj spokój, to mój synek – łkała lekko, próbując na nowo dostać się do chłopaka.

- Arturze...

Mężczyzna już machał nad nowo przybyłym, szepcząc zawiłe zaklęcia. Potem spytał dla pewności:

- Który nabór?

- Ostatni, dodatkowy dodatkowego jeśli wolisz.

     Po tych słowach brunet odetchnął i uśmiechnął się do Lucjusza, który nadal stał w drzwiach salonu.

- Przywitaj syna, widać macie cholerne szczęście.

     Szum wokół młodego Malfoya uspokoił się dopiero po kilkudziesięciu minutach. Kobiety odesłano na górę, bo mogły choćby przez chwilę się przespać, a mężczyźni zgromadzili się w gabinecie, by na spokojnie dowiedzieć się wszystkiego.

- Jak udało ci się uciec? I coś ty myślał ratując Pottera i Weasleya, sam się narażając? - Już na wstępie zaczął Lucjusz.

- Wszyscy doskonale wiedzą, że cały Zakon ryzykowałby życie dla tych dwóch idiotów, jak tylko byście się zorientowali. Lepiej było od razu się tym zająć, niż później ryzykować życiem tylu osób.

- Ale kto pomógł ci uciec? Jakoś nie wierzę, byś sam tego dokonał – spytał Charlie.

- Pomógł mi nasz szpieg, gdyby nie on... zapewne nie zobaczylibyście mnie już żywego.

     Draco spojrzał im prosto w oczy. Była to prawda, której nie zamierzał przemilczeć, gdyby nie pomoc ze strony szpiega, nigdy nie zobaczyłby ponownie twarzy swych bliskich.

- Poznałeś go? Wiesz, kim jest? - Artur chciał wiedzieć jak najwięcej o osobie, która była na tyle blisko Voldemorta, że udało jej się zachować chłopaka przy życiu.

- Jakoś wątpię, że jego wygląd czy nazwisko, jakie mi podał, były prawdziwe. Z wyglądu był przeciętny, aż nazbyt – zaczął mówić, trzymając się wersji ustalonej ze swoją wybawczynią. - Trochę niższy ode mnie, około metr siedemdziesiąt pięć, czarne włosy, ciemne oczy. Lekko wysunięty podbródek, średnio umięśnione ciało. Żadnych znaków szczególnych, może oprócz kpiącej miny, która utrzymuje się non stop na jego twarzy. Kazał mówić do siebie Chris.

- Nie przypominał nikogo ci znanego? Cokolwiek, jakiś ruch ręką, chód? - dopytywał brunet.

- Nic, choć nie znam zbyt wielu szpiegów z naborów. Wszystkich, których kojarzyłem, zabił Voldemort – przyznał chłopak. - Mówiliście już coś Felixowi?

     To pytanie skierowane było wyraźnie do starszego Malfoya, który tylko pokręcił głową, na co jego syn odetchnął w ulgą.

- Dobrze. Nie zniósłbym, gdyby musiał przeżywać jeszcze to. Kiedy wraca?

- Tak jak było w planach, jutro. Nie chcieliśmy zawiadamiać go przez kominek, ani sprowadzać wcześniej, to mógłby za duży szok.

- Wiem i dziękuję. Jednak musimy wrócić do tego, co stało się wczoraj. Jakie mamy straty i gdzie popełniliśmy największy błąd?

     Wszyscy znali odpowiedź na część tego pytania. Ich błędem była zbyt duża beztroska mimo wojny czającej się za drzwiami.

***

     Hermiona dostała się do dworu Malfoyów niepostrzeżenie. Tylko tego jej brakowało, by przepytywali jeszcze ją. Weszła na piętro i do pokoju, który dzieliła z Luną i Pansy Parkinson. Nie cieszyła się zbytnio z tego faktu, ale nie miała innego wyboru. Cały dom był zajęty przez Zakon, a łączone pokoje były najlepszym rozwiązaniem. Ginny oczywiście miała swój własny, na piętrze przeznaczonym tylko dla rodziny. Nie tęskniła za bardzo za dzieleniem z nią pokoju, ale jej aktualne współlokatorki też nie były zbyt miłą opcją.

     Tak jak się spodziewała, obie siedziały na swoich łóżkach zajęte własnymi sprawami. Luna nie podniosła nawet wzroku znad kolejnej fascynującej książki, ale Pansy oderwała się na moment od lusterka.

- Och, wróciłaś – westchnęła zawiedziona. - Miałam nadzieję, że w końcu się ciebie pozbyliśmy.

- Dzięki za miłe słowa, może już niedługo – odcięła się i doszła szybko do okna.

     Posiadłość, a raczej tereny przylegające do niej, były ogromne. Kilometry kwadratowe lasów, park i ogrody otaczały dwór, chroniąc go przed obcymi. Jeśli dziewczyna się nie myliła, to jakieś pół kilometra na wschód powinno być nawet jezioro należące do rodziny. Po upewnieniu się, że nic dziwnego nie dzieje się w okolicy, usiadła na swoim łóżku i odetchnęła z ulgi. Jej ciało nadal było obolałe, magiczne szwy cały czas tkwiły na swoim miejscu, a bandaże podtrzymywały opatrunki. Położyła głowę na poduszkę wdzięczna za chwilę odpoczynku, choć nie miała trwać ona długo.

     Głośny pisk i mocny uścisk wybudził ją ze snu. Jęknęła lekko z bólu i otworzyła oczy tylko po to, by ujrzeć uwieszoną na niej Ginny. Przekręcając się na plecy, udało jej się wyswobodzić z jej uścisku i powoli usiąść.

- Tak się o ciebie martwiłam, Hermiono! Myślałam, że coś ci się stało. Draco nie było, myślałam, że zginął, a do tego ty! Gdzie zniknęłaś? Snape mówił, że nie ma się o co martwić, bo jesteś zbyt mądra, by dać się złapać, ale mimo to... - trajkotała rudowłosa wymachując rękoma.

- Spokojnie, i profesor Snape miał rację, nie było o co się martwić. Musiałam zabezpieczyć połączenie teleportacji. Czytałam ostatnio, że potrzeba aż dziesięciu teleportacji w jak najbardziej dziwne geograficznie miejsca, by być pewnym, że jest się bezpiecznym. Potem musiałam upewnić się, że w moimi rodzicami wszystko w porządku. Przepraszam, że cię zmartwiłam. A co stało się Malfoyowi? - spytała z udawanym zainteresowaniem.

- Och, sama nie uwierzysz...

***

- Jesteście pewni? Jeśli to wasz błąd, gorzko za to zapłacicie – ostrzegł ich Voldemort.

- Nie, mój panie, dokładnie przeszukaliśmy cały dom i odnaleźliśmy to. Przejście, którym uciekli, nie było zabezpieczone. Udało nam się wyśledzić trzy teleportacje i schwytaliśmy ich dla ciebie, panie. Mamy jeszcze pięć osób – pochwalił się mężczyzna ubrany w szatę Śmierciożercy.

- Doskonale, a co do tej drugiej sprawy sam się nią zajmę.

- Oczywiście, mistrzu.

- Odejść, chcę zostać sam.

     Jego słudzy oddalili się, a Czarny Pan zaczął mówić do Nagini.

- Więc mamy w swych szeregach zdrajcę. Ale znajdziemy go i zapłaci on za każda naszą porażkę. Już ja tego dopilnuję, będzie zdychał w męczarniach.

     Śmiech rozniósł się po całych zamczysku, budząc lęk w każdym, kto go usłyszał.

Kolejny rozdział pojawił się wcześniej niż planowałam. Mam nadzieję, że się podoba, choć to dopiero początek i akcja rozpocznie się dopiero za jakiś czas.
Zapraszam do zakładki „Bohaterowie” gdzie mam już jeden zwiastun i krótki opis poszczególnych osób. Oraz do „Współpracy” gdzie znajdziecie ciekawe fan page nie tylko Potterowskie, ale również o innych książkach, opowiadaniach itp.
Dziękuję wszystkim za udział w ankiecie. Głosowały 91 osoby, z czego większość na cotygodniowe rozdziały. Postanowiłam, że w czasie wakacji będę publikowała co 10-11 dni, choć do roku szkolnego nic nie obiecuję.

Co sądzicie o nowym rozdziale?
EDIT: Za sprawdzenie rozdziału dziękuję Tenebris :)