Rozdział 4

Witam,
To już czwarty rozdział na który, jak widać, bardzo czekaliście. Chciałabym podziękować za wszystkie komentarze, miło wiedzieć, że wam się podoba.
Jak widać jest nowy szablon, a także zwiastuny >tu<. Dodałam też zakładkę >Zanim przeczytasz<
Chciałabym was też zaprosić do zakładki >Współpraca< gdzie jest wiele świetnych stron.
Dodałam "Obserwowanych", więc od teraz nie informuję o rozdziałach. Przepraszam.
Zapraszam na nowy rozdział!
P.S. Za zbetowanie rozdziału dziękuję Tenebris.

              Dla Zakonu kolejny dzień okazał się katastrofą. Informacja o schwytaniu przez Śmierciożerców kolejnych pięciu gości wprowadziła wszystkich w osłupienie i podły nastrój. Z powodu nowych ataków do Kingsleya zgłosiło się więcej osób z prośbą o ochronę, wyrażając chęć wstąpienia do tajnej organizacji. Część osób zdecydowano umieścić w domu Malfoyów, byli to nastolatkowie, którzy potrzebowali schronienia przed początkiem nowego roku szkolnego. Jednak niemal od razu wypłynął dość poważny problem.

- Nie mamy gdzie ich rozlokować. Całe pierwsze piętro jest już niemal zajęte, moglibyśmy otworzyć kolejne, ale to wiąże się z kolejnym zamieszaniem, masą pracy i zdejmowaniem zaklęć separujących. Może przy innym rozmieszczeniu osób w tej chwili udałoby nam się coś zrobić – tłumaczyła Narcyza siedzącym koło niej mężczyznom.

- Nadal musimy zostawić trzy wolne pokoje dla członków Zakonów w razie potrzeby. Oprócz tego mamy dwa wolne pokoje, czyli pomieścimy sześć osób, zostaje jeszcze dwójka bez przydziału – wyliczał Bill, czytając notatki.

- Jakiej płci oni są? Może uda się dostawić gdzieś łóżko, choć na samą myśl o tym...

- Spokojnie kochanie – przerwał żonie Lucjusz. - Wiem, że nie jesteś do końca przekonana o dawaniu schronienia tym wszystkim obcym osobom, ale oni pomogli nam. My pomożemy im, to na pewno długo nie potrwa – zapewniał.

- Po równo czterech chłopców i cztery dziewczęta, ale przykro mi Narcyzo, nie możemy wstawić dodatkowych łóżek. Trzy to i tak dużo – odpowiedziała Molly. - I dziękujemy za waszą pomoc, gdyby nie to nie mielibyśmy gdzie wszyscy się podziać. Po tym jak zniszczyli Norę...

- Dobrze, już dobrze. Tylko bez sentymentów – przerwał to wszystko Artur. - Zostają jeszcze pokoje na waszym piętrze. Jeden jest wolny...

- To dla Felixa! Wraca już dziś – wtrąciła blondynka.

- Dobrze, ale gdyby Ginny i wasz syn zajęli jeden pokój...

- Nie ma mowy! Nie pozwolę, by przed ślubem dzielili pokój, to ma być porządny dom, a nie jakiś...

               Narcyza nie potrafiła dokończyć zdania, a Artur, który był już wkurzony przerywaniem mu, powiedział.

- Nikt nie robi z twojego domu burdelu, nie masz się o co martwić. Ale pokoje na waszym piętrze są o wiele większe. Może gdyby jednego chłopaka dołączyć do Felixa, a dziewczynę do młodej Weasleyówny...

- Nie! Nie będę dzieliła z nikim pokoju! - Głos Ginny rozniósł się po pomieszczeniu. - Od zawsze to musiałam być ja, teraz chcę mieszkać sama, póki mogę. Nie będę przyjmowała w pokoju jakiejś obcej dziewuchy!

               Severus zauważył, że Artur był już na skraju wybuchu i odpowiedział zamiast niego.

- Dobrze, nie będziesz z nikim dzieliła pokoju, ale Felix mógłby to zrobić.

- Co mógłbym zrobić? - spytał chłopak, który dopiero co wszedł do pomieszczenia.

               Narcyza zerwała się z krzesła i przytuliła swoją młodszą latorośl. Chłopak podobny był do Dracona, choć ponad rok różnicy robił swoje. W ciągu tych kilku tygodni wakacji podrósł już trochę i było oczywiste, że niedługo osiągnie wzrost swojego brata i ojca. Miał podobne blond włosy i jasną cerę. Oczy jednak odziedziczył po matce, były one błękitne, a nie szare jak u reszty rodziny. Ubrany w ciemne jeansy i zieloną koszulkę uśmiechał się do każdego. Miał milszy charakter od swego brata, nie przeżył tyle co on, był trzymany pod kloszem i nigdy nie doświadczył trudów szpiegostwa czy tortur.

- Musimy gdzieś przechować dwójkę nastolatków, chłopaka i dziewczynę. Co ty na to, by mieć jednego współlokatora w pokoju? - spytał Mistrz Eliksirów.

- Dobra, nie ma problemu, przecież jestem do tego przyzwyczajony w Hogwarcie. Mogę wziąć też tą dziewczynę, w końcu jakoś byśmy się dogadali – zapewnił chłopak, siadając przy stole.

- Nie, nie mogę pozwolić, by...

- Narcyzo, uspokój się. Chyba nie sądzisz, że nas syn zrobiłby coś niestosownego? Za dobrze go znasz, prawda?

- Ale musimy znaleźć kogoś odpowiedniego. Nie możemy pozwolić, by mieszkał z byle kim – powiedziała Narcyza, po czym wyszła z pomieszczenia.

- Teraz tylko zawiadommy innych, zobaczymy, z nim będziesz mieszkał, młody – rzucił Bill, po czym wszyscy się roześmiali.

 ***

               Zwołanie wszystkich do salonu było nie lada wyzwaniem. Niemal trzydzieści osób stało przed państwem Malfoy i Severusem. Wszyscy wpatrywali się w nich z wyczekiwaniem, chcąc jak najszybciej wrócić do swoich zajęć. Dlatego też Snape nie przedłużał.

- Jeszcze dziś trafi do nas kolejna ósemka osób, które będą potrzebowały zakwaterowania. Zabraknie nam dwóch miejsc, ale znaleźliśmy na to sposób. Dwójka, chłopak i dziewczyna zamieszkają z Felixem, młodszym synem państwa Malfoy – wyjaśnił mężczyzna.

- Chciałbym jednak, by z moim synem nie mieszkali nowo przybyli, lecz ktoś z was. Mimo iż wszyscy jesteście z Hogwartu, wolę, by mój syn sam mógł wybrać, z kim zamieszka, oczywiście z naszą pomocą – kontynuował Lucjusz.

- Dlatego, jeśli ktoś jest chętny, niech później zgłosi się w gabinecie. Jesteście już wolni – zakończył Mistrz Eliksirów, a młodzież podniosła się i uciekła na górę lub na zewnątrz.

               Hermiona jednak siedziała jeszcze chwilę na swoim miejscu. To była jej szansa.

 ***

               Zabini czekał już przed gabinetem Lucjusza, gdy ten do niego doszedł. Chłopak przyszedł tu od razu po wyjściu z salonu. W końcu dostał swoją szansę na uwolnienie się od durnych Gryfonów, a mieszkanie z Felixem nie powinno być aż tak złe. Lepsze to niż kolejna noc z Potterem i Weasleyem, podczas której musiałby słuchać ich głupich przechwałek i wyzwisk.

- Blaise, spodziewałem się, że tu przyjdziesz. Wiem, że jako pierwszy będziesz chciał zmienić pokój, więc zapraszam, wejdź.

               Gabinet Lucjusza był duży, a na ścianach przeważały książki. Wysokie półki, kominek i duże biurko, te elementy można było znaleźć w każdym gabinecie starszego Malfoya, bez względu, gdzie się on znajdował. Usiedli na fotelach wokół paleniska, a blondyn sięgnął po trunek stojący między nimi na stoliczku.

- Nie będę pytał czy chcesz, bo to wiadome. Tak lepiej będzie się nam rozmawiało.

               Po nalaniu w obie szklanki nieco alkoholu, podał jedną chłopakowi.

- Dziękuję. Rozumie pan, dlaczego wolę mieszkać z pańskim synem niż z Potterem i Weasleyem. Wytrzymałem z nimi ostatnie tygodnie, ale mam dość wysłuchiwania na każdym kroku ich wyzwisk i oskarżycielskich spojrzeń. Czasem boję się zasnąć przy tej dwójce, nigdy nie wiadomo, co mogą zrobić – powiedział szczerze i upił trochę drinka.

- Wiem i dlatego cieszę się, że będę mógł ci pomóc. Jako pierwszy przyszedłeś mi na myśl, ale muszą zaakceptować to jeszcze Felix i moja żona. Jak wiesz, będzie musiała z wami mieszkać jedna dziewczyna. To może być trochę niewygodne dla waszej dwójki, dlatego trzeba także ją odpowiednio wybrać – ostrzegł go, uważnie mu się przyglądając.

- Wszystko będzie lepsze od tego, co mam teraz. Na pewno nie ma nikogo, kto mógłby bardziej utrudniać mi życie od tej dwójki, będę wdzięczny, gdy w końcu się od nich uwolnię.

- Muszę powiedzieć o tym reszcie, ale według mnie będziesz najlepszym wyborem. Ślizgon, bez żadnych przewinień, w dodatku ufam ci, podobnie jak Draco.

               Brunet skończył pić alkohol, patrząc na ojca swego przyjaciela z wdzięcznością. Wiedział, że zawsze może zwrócić się do niego z prośbą i była to pocieszająca myśl. Sam nigdy nie miał prawdziwego ojca, a zmieniający się kochankowie jego matki nie pomagali mu zbytnio. Dlatego dziękował swojej szczęśliwej gwieździe, że poznał Dracona Malfoya i stał się członkiem jego rodziny. Miał już wstawać, gdy usłyszał ciche pukanie do drzwi. Lucjusz uśmiechnął się i powiedział:

- Kolejny chętny, widać będziesz miał konkurencję.

               Wstał, by otworzyć drzwi i nie mógł ukryć zdziwienia, gdy ujrzał za nimi pewną Gryfonkę.

- Panno Granger, w czym mogę pani pomóc? - spytał zdezorientowany.

- Jestem zainteresowana zamieszkaniem z pańskim synem i – zerknęła w głąb gabinetu – Zabinim, jak mniemam. Sam pan mówił, że należy udać się właśnie tu.

               Blondyn zszedł jej z drogi i gestem ręki zaprosił do środka.

- Usiądź. Musimy chyba to przedyskutować.

- Jestem najlepszą kandydatką, by dzielić pokój z dwoma Ślizgonami, panie Malfoy – powiedziała grzecznie, siadając w jednym z foteli. - Mieszkanie z Pansy nie jest dla mnie zbyt przyjemne i wolałabym to zmienić.

- Dlatego myślałam, że może Pansy mogłaby się przeprowadzić. Jest pani Gryfonką i nie sądzę, że będzie się czuła dobrze w jednym pokoju z dwójką dorastających uczniów domu węża. To może być dla pani trudne, a panna Parkinson...

- Nie! - Krzyk Blaise przykuł ich uwagę. - Jak dla mnie Granger będzie doskonałym wyborem, chętnie z nią zamieszkam – zapewniał.

- O co chodzi? Przecież wiem, że nie lubisz nikogo z Gryffindoru, a zwłaszcza... - machnął ręką na dziewczynę, nie dbając o to, iż może ją urazić. - A Pansy jest twoją przyjaciółką, znacie się już tyle lat.

- Proszę. Nie wytrzymam z Parkinson nawet piętnastu minut w tym samym pomieszczeniu, a nie zdziwię się, gdyby się zgłosiła. Odkąd Draco jest zajęty, uwiesiła się na mnie i pewnie z chęcią zmieni swe zainteresowania i na Felixa. Każdy będzie lepszy od niej, a nie sądzę, by Granger coś planowała – przyznał, zerkając katem oka na brązowowłosą.

- Dzięki, ale jeśli o to chodzi...

- Nie musisz nic mówić, rozumiem dlaczego chcesz to zrobić i porozmawiam o tym z żoną i synem. Teraz możecie oboje iść – odprawił ich.

- Ale... - zaczęła dziewczyna.

- Do widzenia.

               Po tych słowach nie mieli wyjścia i uciekli z pokoju, zostawiając mężczyznę samego. A tuż po nich przyszły kolejne osoby, chętne zmienić pokój.

 ***

               Felix wbiegł po schodach i z ledwością wyhamował przy drzwiach pokoju. Bez pukania wszedł do środka, uśmiechając się, gdy dojrzał to, czego szukał.

- Pakuj się, chyba że zmieniłaś zdanie! - zawołał i usiadł na łóżku brązowowłosej.

- Nie zmieniłam. – Pokazała na spakowane walizki, stojące pod oknem.

- Znikasz, Granger? W końcu cię wywalili? - spytała kpiąco Parkinson, zerkając znad swojego magazynu.

- Nie twój interes. Mógłbyś pomóc mi z bagażem? - zwróciła się do chłopaka.

- Jeśli muszę.

               W kilka minut przenieśli jej rzeczy do pokoju piętro wyżej, a po chwili dołączył do nich Zabini. Wszyscy spojrzeli po sobie, a młodszy Ślizgon zamknął drzwi. Dopiero wtedy cała trójka zaśmiała się, a Hermiona rzuciła w ramiona Malfoya.

- Tak za tobą tęskniłam, idioto! Ile można siedzieć w tej głupiej Francji?

- Nie przesadzaj, kochanie. Przecież na pewno nie było tak źle. Miałaś w końcu swoich innych przyjaciół.

- Kogo? Harry'ego i Rona czy Ginny i Lunę? Jakbyś nie zauważył, oni są zbytnio zajęci, by zwracać na mnie uwagę, chyba że czegoś potrzebują – powiedziała mu, wypuszczając go z uścisku. - Cieszę się też, że w końcu mogę z tobą porozmawiać normalnie, Blaise. Tęskniłam.

               Dziewczyna przytuliła też drugiego chłopaka, zadowolona, że w końcu mogła to zrobić. Sama nie wiedziała, jak to się stało, ale od lat byli już przyjaciółmi. Zapewne za wszystko trzeba winić Felixa, który połączył ich w magiczny sposób. Dzięki niemu przez lata mieli swoje wzloty i upadki, ale zawsze wracali do siebie. Zaczęło się od wyzbycia wzajemnej nienawiści, zależało im w końcu na bezpieczeństwie i samopoczuciu młodego Malfoya. W końcu zaczęli pomagać sobie nawzajem, aż w końcu nawiązali więź, nawet mocniejszą niż ta wiążąca Trio Gryffindoru. A jednak pozostawało to ich tajemnicą, aż strach było pomyśleć, jak zareagowaliby na to inni.

- Ja też tęskniłem za twoim towarzystwem, mała. Mieszkanie z twoimi kumplami dało mi się we znaki. Już nigdy więcej, jeśli mam w tej sprawie coś do powiedzenia – zapewnił ją, odwzajemniając uścisk.

- Teraz jesteśmy razem – podsumował blondyn z uśmiechem. - A znając naszą księżniczkę, zajmie łóżko przy oknie, tak?

               Dziewczyna zaśmiała się, a wszyscy zabrali się za rozpakowywanie. W tym czasie słychać było szum na dole zwiastujący przybycie reszty młodzieży. Gdy skończyli porządki, nastał czas na kolację. Schodząc po schodach, na nowo wcielili się w swe wersje „nienawiści” i rozdzielili się, maszerując na swoje miejsca. Dziewczyna usiadła obok swych przyjaciół z Gryffindoru i Luny. Nie zdążyła nawet nałożyć nic na talerz, gdy usłyszała gniewne pytanie:

- Co robiłaś z tymi typami?

- Mieszkam z nimi teraz, Harry. To chyba normalne, że zeszłam razem z nimi na kolację, prawda? - odpowiedziała spokojnie.

- Mieszkasz z nimi?! Zwariowałaś, Hermiono?! - niemal krzyknął Ron, opluwając jedzeniem osoby siedzące najbliżej. - To Ślizgoni! Nie zdziwiłbym się, gdyby zabili cię podczas snu lub coś podobnego! Dlaczego się zgłosiłaś?

- Miałam dość Parkinson. Chciałam w końcu się od niej uwolnić, a oni byli mniejszym złem – wyjaśniła, nadal zachowując spokój.

- Przecież miałaś Lunę, ona była twoim wsparciem. Sam cieszę się, że nie mamy w swoim pokoju tego dupka. Poznaliśmy tego nowego, jest w porządku. Krukon, w zeszłym roku skończył szkołę, a teraz chce iść na uniwersytet. Jednak nigdy nie myśleliśmy, że w ten sposób skażemy ciebie na tego... - Harry'emu zabrakło słów, więc zajął się jedzeniem.

- Musicie zrozumieć, że nawet Luna nie mogła załagodzić spięć między mną a Pansy. A pewnie ich nowa współlokatorka jest fajna, prawda?

- Och tak – przytaknęła szybko blondynka. - Także uwielbia magiczne stworzenia. Opowiadała mi, jak we Francji polowała na ostroroga krzaczastego, to było fascynujące.

- Widzicie. A mieszkanie z Malfoyem i Zabinim nie powinno być takie złe – uśmiechnęła się do nich, próbując sięgnąć po sałatkę.

- To będzie bardzo złe! - krzyknął młody Weasley, a dziewczyna odsunęła ze wstrętem swój talerz, który opluł kawałkami kurczaka. - Na głowę upadłaś czy co?! Przecież znasz ich, wiesz, do czego są zdolni!

- Jakoś odechciało mi się jeść – rzuciła dziewczyna i podniosła się z miejsca. - Porozmawiamy jutro. Dobranoc, Luno.

- Dobrej nocy, Hermiono.

               Brązowowłosa oddaliła się od stołu, nie zwracając uwagi na gniewne spojrzenia rzucane jej przez chłopaków. Chciała mieć teraz spokój i to liczyło się dla niej najbardziej. A w swoim pokoju w końcu będzie mogła go zaznać.

 ***

               Draco nie mógł spać. Co prawda było dla niego trochę za wcześniej, ale nie odbywało się dziś żadnego nocne spotkanie ani cokolwiek innego, co mogłoby go zająć. Ciągle myślał o wczorajszym spotkaniu z tajemniczą Kathriną, nie mógł wybić jej sobie z głowy. Nadal miał przed oczami, jak siedziała z odchyloną głową w salonie i uśmiechała się do niego delikatnie. Wzdychając lekko, usiadł na łóżku i potrząsnął głową. Powinien teraz raczej przejmować się swoją narzeczoną, a nie jakąś obcą dziewczyną, którą z ledwością znał. Wstając z łóżka, miał tylko jeden cel, pokój swojego brata tuż obok niego. Tylko tam mógł przez moment zaznać spokoju.

               Wyszedł niepostrzeżenie na korytarz i przeszedł kilka metrów. Bez pukania wszedł do pomieszczenia i zabezpieczył pokój. Nie spodziewał się jednak tego, co został.

- Wreszcie jesteś! Myśleliśmy, że każesz nam dłużej czekać – zawołał brunet na jego widok. - Siadaj i bierz sobie szklankę.

               Draco rozejrzał się po pokoju i z uśmiechem doszedł do dziewczyny, która siedziała na puchatym dywanie pod ścianą. Siadając koło niej, odwrócił się, by ją przytulić.

- Hej, mała. Jak leci?

- To ja raczej powinnam cię o to zapytać, w końcu to ty z ledwością uniknąłeś spotkania pierwszego stopnia ze Śmierciożercami. I jak było? - uśmiechnęła się do niego, podając mu szklankę z alkoholem.

- Może zostawmy ten temat na później, dajcie mi na początku trochę się wstawić. – Po tych słowach wypił połowę trunku ze swego naczynia.

- Ok, to ja może zacznę. Francja jest do kitu, na serio. Ten kurs quidditcha, na który mnie wysłali, był okropny. Tak jakby każdy dobry gracz chował się w domu, a tam pojechali jacyś początkujący. Już nigdy więcej, przysięgam wam – zapewnił Felix, potwierdzając swe słowa samotnym toastem.

- Przynajmniej nie musiałeś tutaj siedzieć i mieć do czynienia z tymi dupkami. Przysięgam, jeszcze kilka dni i chyba bym ich zabił – przyznał Blaise, kręcąc słabo głową. - Nie wiem, jak ty z nimi wytrzymałaś tyle czasu, Hermiono.

- To mój dar – zaśmiała się. - Wytrzymuję z wami już tyle lat, więc oni to pikuś. Choć szczerze, gdyby nie wy, to pewnie zabiłabym ich już dawno. Czasem mam ich dość.

- Widziałem, jak dziś na ciebie krzyczeli – wtrącił brunet. - Wszystko w porządku?

- Tak, nie ma się o co martwić. Po prostu nie podoba im się, że mieszkam z wami. Pewnie woleliby, żebym wprowadziła się do nich. W końcu nie musieliby wszystkiego robić sami.

- Wiem, że jesteśmy trudni, ale oni tu już jakiś margines społeczny – powiedział Draco i widząc minę dziewczyny, kontynuował. - I nie zaprzeczaj, bo sama mówisz, że masz ich czasem dość, mimo waszej przyjaźni.

- Więc może skończmy ten temat. Porozmawiajmy lepiej o twoim przyjęciu zaręczynowym. Było nieziemskie, oczywiście pomijając ten napad Śmierciożerców – przyznała, a wszyscy wybuchli śmiechem.

- Z jednej strony żałuję, że mnie tam nie było, jednak z drugiej... Ale podobno dałeś świetny popis przed wujkiem i Blackwoodem. Teraz już nikt nie może powiedzieć, że jesteś mało przydatny.

- Dzięki, braciszku, doceniam to. – Na potwierdzenie swych słów, Draco rzucił w niego butem. - Ale tak naprawdę to miałem masę szczęścia, że udało mi wyjść z tego cało. Gdyby nie pomoc naszego szpiega, zapewne leżałbym już w płytkim grobie albo raczej cierpiał katusze na torturach u Voldemorta.

- Doceniam twój entuzjazm, stary, ale może teraz zdradzisz co nieco? Kim był ten szpieg? - dopytywał Zabini.

- Będąc szczerym, nie wiem, kim on był, zwykły mężczyzna. Ciemne włosy i oczy, średniego wzrostu...

- Kłamiesz – przerwał mu Felix. - Widać po tobie, że mówisz to jak wyuczoną formułkę, a to znaczy, że ustaliłeś z kimś tę wersję.

- Nie wiem, o co ci chodzi – odpowiedział i dolał sobie więcej trunku. - Nie ma tu dużo do opowiedzenia. Uratował mnie i tylko to się liczy.

- Och, daj już spokój, zdradź swoją tajemnicę – namawiał brunet.

               Trzy pary oczu patrzyły na niego z wyczekiwaniem, aż w końcu westchnął głęboko i rzucił:

- Ok, ale jeśli wyjdzie to poza ten pokój, to was zabiję, a raczej zrobi to ona.

- Ona? - ożywił się Blaise i spojrzawszy na Flixa, zapytał. - Czy ja usłyszałem ona?

               Oboje spojrzeli na Hermionę i powtórzyli jednocześnie:

- Czy my usłyszeliśmy „ONA”?

- No, Draco, wygląda na to, że teraz już się od nich nie opędzisz – zaśmiała się szczerze. - Zdradź nam jakieś szczegóły – poprosiła.

- Ona jest nieziemska, to słowo najlepiej ją opisuje. Ma czerwono czarne włosy i przenikliwe, zielone oczy. Mlecznobiałą skórę i zabójcze ciało, ale nie chodzi tu tylko o wygląd, a raczej zachowanie – przyznał, przymykając na moment oczy. - Bez wahania wysłała mnie do swojego mieszkania, a jak rano wstałem, ona spokojnie piła kawę w kuchni. Nie była skrępowana czy nieufna, zachowywała się, jakby znała mnie od lat i dobrze wiedziała, że nie zrobię jej krzywdy.

               Nastała chwila ciszy, po czym Felix odchrząknął i powiedział:

- Mam ci przypomnieć, że masz narzeczoną, czy już nic dla ciebie to nie znaczy?

- Przestań, nie chodzi o to, że zakochałem się w niej czy co, jestem po prostu zafascynowany nią. Nigdy nie spotkałem takiej osoby. Musielibyście sami ją poznać, bo nie da się tego zwyczajnie opisać.

- A jest wolna? Bo wiesz, zawsze mogę być chętny – przyznał brunet, a wszyscy po raz kolejny roześmieli się.

               Nagły hałas zakłócił przyjemną chwilę. Mężczyźni spojrzeli się po sobie, aż w końcu wlepili swój wzrok z dziewczynę.

- Tylko mi nie mów, że jesteś na jednej z tych głupich diet głodówek, które stosuje Ginny. Bo przysięgam, że przełożę cię przez kolano i spiorę na goły tyłek – zagroził poważnie Draco.

- Nie, po prostu nic nie jadłam na kolację. Po tym jak Ronald opluł mój talerz kawałkami kurczaka, jakoś straciłam apetyt – przyznała, a jak na potwierdzenie jej brzuch zaburczał jeszcze raz.

- Mogę się założyć, że to nie pierwszy raz, co? - Młodszy blondyn pokręcił głową. - To wstajemy i idziemy zakraść się do kuchni. Na pewno coś tam znajdziemy.

- Nie trzeba, do rana wytrzymam – zapewniała, ale nie było po co.

               Już po chwili schodzili po cichu na dół, na samym przedzie Felix sprawdzający czy nikogo nie ma. Bez trudu dostali się do ogromnej kuchni. Hermiona i Draco otworzyli lodówkę, a Zabini przeszukiwał półki. Młodszy Malfoy poszedł do spiżarni szukać większych skarbów. Na stole po kolei zaczęło przybywać kilka owoców, kanapki z resztkami pieczeni, butelki z mocniejszymi trunkami, lecz nagle rozbłysło światło.

- Co tu się dzieje?

               Na dźwięk doskonale znanego im głosu ,odwrócili się jak na komendę. W drzwiach stał Snape wraz z Blackwoodem. Oboje mieli różdżki w dłoniach i mierzyli młodzież przenikliwym spojrzeniem. Artur wyszedł do przodu i warknął do chłopaków:

- Co robicie tej Gryfonce?

- Oni nic nie robią – odezwała się szybko dziewczyna. - Byliśmy głodni i po prostu zeszliśmy na dół, proszę pana.

- I  mam uwierzyć, że trzy najbardziej nieznoszące się osoby w Hogwarcie tak po prostu chciały sobie zjeść? - spytał Mistrz Eliksirów. - Co na nią rzuciliście?

- Musi pan uwierzyć, że wszystko jest w porządku. Oni są niewinni – zapewniała.

- Och, przestań dziewczyno, zaraz podam ci jakąś odtrutkę, tylko co jej podaliście?

               Nim ktokolwiek miał okazję odpowiedzieć, ze spiżarni doszedł cichy krzyk.

- Miona, są twoje ulubione ciastka i chipsy Smoka. I nie uwierzycie, co znalazłem za szafką, ktoś musi mi w tym pomóc.

- Nie mów na mnie Miona, idioto – odwarknęła dziewczyna, nie zważając na otaczających ją mężczyzn.

- Przepraszam, kochanie. Ale i tak potrzebuję...

               Felix przerwał swą wypowiedź, wychylając się ze schowka. Paczka chipsów uderzyła o podłogę, a on rzucił zaskoczony:

- Cholera...