Rozdział 5

Witam! Na początku trochę wam ponudzę.
Bardzo wszystkim dziękuje za komentarze i miłe słowa. To strasznie motywuje do pisania. (Od jakiegoś czasu jest włączona możliwość anonimów). Proszę też zostawiajcie swoje adresy, część już przeczytałam, ale gubię w nich wszystkich.
Ci którzy śledzą mnie na Facebooku dostali małą zapowiedź rozdziału już 1 września oraz zaproszenie na Zwiastun, tym razem o fabule opowiadania. Podoba się wam?
Rozdział szósty jest u bety, jednak trochę go podzieliłam, bo wyszło ponad dziesięć stron. Jego data publikacji widoczna z boku. Ten rozdział trochę nudny, ale musiałam go dodać, przepraszam.
Mam do was jeszcze jedną prośbę. Macie jakieś pytania, wątpliwości? Piszcie w komentarzach, to daje mi pomysły na dodatki do fabuły, co będzie już widoczne w przyszłych rozdziałach (macie tam kilka odpowiedzi).
Dziękuję też za dwie Nominacje, chcecie coś o mnie wiedzieć? Pytajcie.
Za sprawdzenie rozdziału dziękuję Tenebris.
Zapraszam do czytania!

P.S. Zapraszam do zakładki Współpraca, gdzie znajdziecie ciekawe blogi i strony.

              Hermiona weszła do biblioteki i z westchnieniem zamknęła za sobą drzwi. W końcu mogła być sama. To był jej azyl, choć ostatnio rzadko zaglądała do grubych woluminów. Wolała posiedzieć chwilę w ciszy i odpocząć od codziennego zgiełku i problemów. Także dziś znalazła swój ulubiony fotel w głębi, miejsce gdzie nikt już nie zaglądał i z ulgą zwinęła się w kłębek. Nadal była zmęczona po nocnych przygodach z przyjaciółmi, zwłaszcza po spotkaniu pierwszego stopnia w kuchni. Nie wiedziała, jak udało jej się to przeżyć bez szwanku, choć jej chłopcy nie mogli tego powiedzieć.

               „Felix nadal stał w drzwiach spiżarni, gdy Mistrz Eliksirów warknął:

- Siadać! Wszyscy – dodał, widząc ociąganie Ślizgonów. - Raczy mi ktoś wyjaśnić, o co tu chodzi?

- My tylko zeszliśmy po coś do jedzenia, panie profesorze – tłumaczyła dziewczyna, wpatrując się w obu mężczyzn.

- I mam uwierzyć, że najwięksi wrogowie tak po prostu współpracują? I niech lepiej młody pan Malfoy nam teraz odpowie.

               Wzrok Artura wlepiony był w chłopaka, który zaczął się niecierpliwie wić.

- Bo my... To wszystko ich wina! - wykrzyczał wreszcie, wskazując na brata i brązowowłosą.

- Słucham? - Oboje jednocześnie wpatrzyli się w niego z niedowierzaniem.

- Taka jest prawda. To wy chcieliście nadal udawać, że się nie znosicie, by cała szkoła... cały świat miał was za wrogów. A przecież to głupie kłamstwo, już od lat są przyjaciółmi, w ogień  by za sobą wskoczyli... - Nagle przerwał, słysząc wybuchy śmiechu ze strony mężczyzn. - Wy się śmiejecie?!

- Przyznaję, mały, prawie się nabrałem. Ale ta dwójka nigdy, powtarzam, nigdy nie będzie przyjaciółmi ani choćby znajomymi. To do nich nie pasuje i każdy to wie – zaśmiał się Artur, kręcąc głową.

               Felix spojrzał z nadzieją na Hermionę, a ta szturchnęła łokciem Draco. Oboje pokiwali zgodnie głową i zaczęli mówić.

- Od trzeciej klasy zamieniamy się sporadycznie pracami z eliksirów, czego nigdy pan nie odkrył, profesorze.

- Pomagałem jej podkradać składniki z twojego schowka do potrzebnych jej eliksirów, w końcu miałem twoje hasło, wujku – wyznał chłopak.

- Uczyłam go francuskiego, gdy miał wyjechać na wakacje do Francji i pomagałam w numerologii, gdy chciał dostać wybitny z sumów.

- Dzięki mnie opanowałaś w końcu latanie na miotle i umiesz złapać znicz niemal lepiej od Pottera – zwrócił się do niej, patrząc jej prosto w oczy. - Nie wspominając, że pomogłem ci z Krumem. Gdyby nie ja, nawet nie zwrócił by na ciebie uwagi!

- Co proszę? Krum zwrócił swoją uwagę na moją inteligencję, nie na wygląd. I mam ci przypomnieć, dzięki komu twoje włosy w końcu wyglądają normalnie, a nie jakby cię smok wylizał?!

- Teraz to przegięłaś, zjem twoje ulubione ciasteczka, które znalazł Felix. Nie zostawię ci nawet jednego!

- Świnia! Lepiej pożegnaj się z tymi chipsami, bo jak tylko je dorwę, nie zostanie nawet okruszek!

               Oboje wstali i ruszyli ku spiżarni, nie zważając na wstrząśniętych członków Zakonu i uśmiechniętych Ślizgonów. Gdy wrócili, zajęli z powrotem swoje miejsca, po drodze wyjmując lody. Chłopak jadł ciastka, zgarniając nimi lody, podobnie dziewczyna robiła z chipsami. Jednak po chwili spojrzeli na siebie i z westchnieniem zamienili się paczkami. Dopiero wtedy spojrzeli do góry i Draco spytał:

- Na czym to stanęliśmy?

               Aż dziwne, że wybuch śmiechu Zabiniego i Felixa nie obudził reszty domu.”

               Hermiona uśmiechnęła się lekko na to wspomnienie. Miny dorosłych mężczyzn były bezcenne, lecz po tym małym pokazie w końcu zrozumieli, że nastolatkowie mówią prawdę. Dziewczyna mogła się założyć, że nadal byli w szoku, choć wymamrotane słowa Snape „moje składniki” już zawsze będą poprawiały jej humor. Teraz wiedzieli już, co działo się za ich plecami, jednak była pewna, że nie zdradzą tego nikomu. Wiedzieli, że pewnych rzeczy nie należy rozgłaszać, a to była jedna z nich.

               Było już niemal południe, gdy dziewczyna wstała i z ociąganiem wyszła z pomieszczenia. Miała dziś do zrobienia jeszcze jedną rzecz i coś czuła, ze nie będzie to wcale miłe.

***

               W gabinecie na pietrze Severus wraz z Arturem przeglądali dokumenty. Po złapaniu kolejnych gości przez Śmierciożerców mieli plan, nad którym trzeba było popracować. Nowe sposoby komunikacji, drogi ucieczki i bezpieczne schronienia. Księgi z zaklęciami ochronnymi piętrzyły się na biurku i pobliskim stoliku, w każdej z nich można było znaleźć rzeczy potrzebne do zapewnienia bezpieczeństwa domowi i jego mieszkańcom. Już od świtu grupa Zakonu poprawiała czary nałożone na strategiczne miejsca, w tym dom Malfoyów. Jednak napięcie, które panowało w pokoju, nie pozwalało im pracować zbyt wydajnie. Ostatecznie poddał się Blackwood i, zamykając książkę, powiedział:

- Nie rozumiem ich. Wszyscy mówili mi, że oni są wrogami i to zaciętymi! Sam Lucjusz lubi mawiać, że „Granger i Malfoy to gorsza kombinacja niż Weasley i Draco”, a oni wczoraj... Nadal nie wiem, jak to się stało.

- Szczerze, też dziwię się, że tego nie zauważyłem – rzucił Snape, posyłając towarzyszowi pochmurne spojrzenie. - Jednak wiem na pewno, jak do tego doszło. Bo sam pomyśl, jak można dostać się do serca Ślizgona?

- A skąd mam to wiedzieć? To, że byłem uczniem domu Slytherina, nie sprawia, że ktoś, jak to określiłeś, dostał się do mojego serca – prychnął brunet.

- Nie? A mam ci przypomnieć, pewną piękną rudowłosą...

- Przestań – przerwał mu, nagle wstając. - Po prostu odpowiedz na pytanie, a nie insynuujesz coś głupiego.

- By zdobyć zaufanie Ślizgona musisz być po jego stronie, a co więcej musisz troszczyć się o tę samą osobę co on. Spójrz na mnie, jak myślisz, dlaczego znoszę Weasleyów, Tonks czy innych durnych członków Zakonu? Stoimy po tej samej stronie barykady i wszyscy troszczymy się o tych cholernych młodych czarodziei, którzy tego nie doceniają. Albo sam Malfoy wstąpił do Zakonu by troszczyć się o synów, zwłaszcza Felixa – wyjaśnił Mistrz Eliksirów.

- Ale Draco i ta szlama? - dziwił się nadal mężczyzna. - Co niby ich łączy?

- Nie szlama, a mugolaczka, gdyby ktoś inny cię usłyszał... - Severus pokręcił głową. - Sądzę, że Felix ich połączył. On ma coś w sobie, co karze się nim opiekować, a gdy zaczął naukę w Hogwarcie, był strasznie zagubiony. Granger była wtedy na trzecim roku i zapewne przygarnęła chłopaka pod swoje skrzydła. Felix urodził się na początku września, więc musiał iść do szkoły rok później, to samo prawie spotkało też ją.

- Nadal nie rozumiem, po co się z tym chowają. Mają przyjaźń? Okej, ale skoro są przy Zakonie, a Malfoyowie już nie szpiegują, to dlaczego nie mogą wyznać wszystkim prawdy?

               Śmiech Snape'a rozniósł się po pomieszczeniu. Artur spojrzał na niego ze zdziwieniem, w końcu chyba nikt mu znany nie słyszał nigdy, jak ten nietoperz wybucha śmiechem. Mężczyzna miał już podejść do niego i sprawdzić, czy na pewno jest tym, za kogo się podaje, gdy czarnowłosy odezwał się:

- Gdyby pojawiła się choćby plotka o ich znajomości, rozpętało by się istne piekło. Niemal cały Zakon naskoczyłby na Malfoyów, nie mówiąc już o Weasleyach i Potterze. Lucjusz też nigdy nie pozwoliłby na oczernianie swojego syna, a za nim na tę wojnę poszliby wszyscy Ślizgoni. - Były szpieg pokiwał głową w zastanowieniu. - Tak, to mógłby być niezły widok, lepszy nawet niż pojedynek Czarnego Pana z Chłopcem Który Przeżył.

- Więc mamy tak po prostu milczeć? I może jeszcze patrzeć, jak się unikają codziennie i na siebie warczą? Powinniśmy coś zrobić, może McGonagall i...

- Daj spokój. Poczekamy, aż to się rozwinie. Powinniśmy mieć niezłą zabawę – skończył Severus i po raz kolejny pochylił się nad papierami.

               Artur jeszcze chwilę chodził niespokojnie, po czym usiadł na fotelu. Jednak przez kolejne piętnaście minut wpatrywał się w regał z książkami. Wiedział, że te dzieciaki oszukiwały wszystkich od lat i jak widać zbliżyły się do siebie. Ale w końcu nie powinien im tego zabraniać, zwłaszcza teraz. Wojna czaiła się na progu, a każda, choćby najmniejsza, radość była dobra dla tych dzieciaków. Z tą myślą wrócił do swojej pracy, jedynie cicho wzdychając.

***

               Dziewczyna przemierzała korytarze ciemnego dworu, nie spoglądając na mijanych Śmierciożerców. Nauczyła się, że nigdy nie należy patrzeć im w oczy, nawet jeśli sądzisz, że są twoimi sojusznikami. To oni powinni przed nią uciekać wzrokiem, powinna ich onieśmielać i budzić lęk, co też zwykle udawało się jej. Tej nocy jej krwista suknia wyróżniała się pośród zwykłych czarnych szat innych osób. Voldemort uwielbiał, gdy kobiety w jego towarzystwie ubierały się w suknie, zwłaszcza jeśli były tak zbudowane jak Katherina.

               Po tym jak Bellatrix oszalała jeszcze bardziej po zdradzie siostry i jej męża, mało kto odważył się przedstawić żeńskiego kandydata na Śmierciożercę. Lestrange lubiła pozbywać się konkurencji, co czasem było widoczne w jej podejściu do czerwonowłosej. A ich pan pobłażał jej, pozwalał niszczyć młodą Śmierciożerczynię, by potem chwalić ją za jej siłę. Dlatego też nauczyła się, że przyjemność Czarnego Pana daje jej szansę na lżejsze kary i względny spokój w najgorsze wieczory.

               Wchodząc do sali balowej, w której urzędował Riddle, zwróciła na siebie uwagę wszystkich. Jak zwykle siostra Narcyzy siedziała przy podwyższanym fotelu Voldemorta, a gdy tylko ją ujrzała, posłała jej nienawistne spojrzenie. Dziewczyna mimo wszystko była zadowolona. Nowa suknia spełniła swe zadanie. Ciasny gorset i materiał falami lejący się do stóp nie był najwygodniejszy, ale dla zysku trzeba cierpieć. Ramiona zakryte koronką i włosy lejące się aż do końca pleców, coś czego Bellatrix nie miała z jej wściekłymi lokami.

               Stojąc na środku sali przed Voldemortem, ukłoniła się i pozostała w tej pozycji przez kilka sekund. Dopiero po chwili wyprostowała się i podeszła bliżej tronu.

- Mój Panie, wzywałeś mnie. - Jej głos był delikatny jak wiatr, a jednak kryła się w nim obietnica niebezpieczeństwa dla reszty zgromadzonych.

- Moja najskuteczniejsza zwolenniczka – zaczął od miłych słów, co niepokoiło dziewczynę. - To ty pomogłaś nam osiągnąć pozycję, jaką teraz posiadamy. Wszyscy drżą na wspomnienie o tobie, moim czarnym aniele, który niszczy wszystko na swojej drodze. Jesteś jednym z najlepszych nabytków, jakie kiedykolwiek miałem.

- Dziękuję ci, panie. – Zwiesiła usłużnie głowę, po czym dodała. - W czym teraz mogę ci pomóc, by pokazać swą lojalność względem ciebie? Zrobię wszystko, a nawet więcej, byśmy wygrali tę wojnę.

               Po tych słowach zapadła chwilowa cisza, jednak donośny głos Voldemota podział na nich lepiej niż zaklęcie.

- Wyjść! Wszyscy – dodał po chwili, widząc ociągającą się Bellatrix. - Po spotkaniu z Katheriną zostaniesz ukarana za nieposłuszeństwo – kontynuował, gdy kobieta próbowała jeszcze bardziej opóźnić swe wyjście.

- Oczywiście, Mistrzu, dla ciebie wszystko. Mogę nawet oddać życie, byś ty Panie...

- Dość! Crucio!

               Kilkuminutowa klątwa zakończyła się tak nagle, jak się zaczęła, a panna Black zniknęła za drzwiami. Czerwonowłosa spojrzała na swego Pana i klękając na kolana, spytała:

- Czy nie lepiej byłoby ją zabić, panie? Jej stan umysłu pogarsza się z dnia na dzień, a my nie możemy pozwolić sobie na potknięcie, Mistrzu. Musimy być najlepsi, by pokonać Zakon – powiedziała z opuszczonym wzrokiem.

- Bellatrix należy do mnie i tak pozostanie. A jeśli dowiem się, że ktokolwiek ją zaatakował, gorzko tego pożałuje – ostrzegł Voldemort, wstając z miejsca. - Ty jednak możesz przydać mi się, księżniczko. Teraz wstań i spójrz na mnie.

               Dziewczyna posłusznie wstała i przygotowała się na to starcie. Słowa wypowiedziane przez niego, nie mogły znaczyć nic dobrego. Będzie to zapewne kolejna ciężka misja, której z ledwością podoła.

- Dzięki tobie nasze szeregi są wolne od szpiegów. Wydałaś nam Snape'a oraz Malfoyów, nie wspominając już o masie osób z Zewnętrznego kręgu i kandydatów – przypomniał jej mężczyzna. - Nadal nie wiem, jak tego dokonujesz, ale dzięki temu to my znamy ich ruchy, a oni nic o nas nie wiedzą.

- Po prostu słucham, Panie – przyznała. - Gdy ludzie są beztroscy, często nie uważają na to, co mówią lub robią, a ja ich zawsze obserwuję. Jest pewna różnica między lękiem nowicjusza przed pierwszym zabójstwem, a opieraniu się twojej władzy, Mistrzu. Potrafię to wychwycić, podobnie jak zdenerwowanie bez powodu, tajne listy oraz ich myśli, które aż krzyczą, że chcą schować się w Zakonie. Nigdy nie pozwoliłabym, aby ktokolwiek zagroził naszemu planowi zabicia Pottera i wszystkich jego popleczników – powiedziała posłusznie dobrze wyuczoną kwestię.

- Dlatego też mam dla ciebie zadanie, księżniczko – pogłaskał ja po policzku i kontynuował. - W dom Malfoyów ktoś ich ostrzegł. I nie był to pierwszy raz. Między nami jest kolejny szpieg i musimy się go pozbyć, a nie znam lepszej osoby niż ciebie do tego zadania.

- Oczywiście, mój Panie. Zrobię co w mojej mocy, by znaleźć szpiega i przyprowadzić go przed twe oblicze, byś mógł go ukarać. Nikt nie będzie cię zdradzać, Mistrzu – obiecała, spuszczając głowę z posłuszeństwem.

- Mam taką nadzieję. Zajmij się tym jak najszybciej, a teraz muszę zająć się Bellatrix.

               Po tych słowach z powrotem skierował się na swoje miejsce. Gdy już usiadł, dziewczyna po raz kolejny głęboko się skłoniła i szybkim marszem wyszła z pomieszczenia. Wiedziała, że Lestrange ma dziś pecha, gdyż nie widziała żadnych mugoli przeznaczonych do torturowania na dzisiejszy dzień. Jednak jej ostatnią myślą, zanim opuściła dwór, była „W co ona się, do cholery, wpakowała?”.

***

               Powrót do domu Malfoyów był trudny, może nawet bardziej niż przeprawa z Voldemortem. W końcu u niego wiedziała, co może ją czekać. Trochę tortur, zabijania i ran, a w jej tymczasowym miejscu zamieszkania mogło być to wszystko. Albo kolejne „miłe” spotkanie z Harrym i Ronem, rozmowa z podekscytowaną Ginny lub znoszenie starszych pań, pytających o najlepsze zaklęcia do durnych przygotowań. Była jednak pewna, że nie będzie mogła usiąść z Felixem lub Blaisem, o Draco nie wspominając, i pomilczeć chwilę w spokoju, co tak bardzo lubiła. To były nieczęste, ale przyjemne chwile, gdy mogli razem odpocząć.

               Hermiona poczuła się jak jasnowidzka, bo gdy tylko weszła za próg, dopadły ją Narcyza i Molly. Obie panie zawiesiły broń na czas przygotowań do ślubu i wspólnie chciały pokazać, że ich rodziny zorganizują najlepszy ślub na świecie. Nim jeszcze zdążyły zadać wszystkie pytania, zdjęła płaszcz i uśmiechnęła się słodko.

- Och, przepraszam panie najmocniej, ale w bibliotece znalazłam coś bardzo ciekawego – powiedziała, a jej oczy zaczęły błyszczeć. - Muszę iść teraz do profesora Snape’a i skonsultować to z nim. Mam nadzieję, że mogę panią później pomóc.

               Jej uśmiech słodkiej dziewczynki działał cuda jak widać, gdyż obie kobiety pokręciły z politowaniem głową i przepuściły ją. Nim wbiegła po schodach, usłyszała jeszcze komentarz Narcyzy.

- Ta dziewczyna nie jest jeszcze najgorsza jak na szla... mugolaczkę. Prawie nigdy jej nie ma, a jak jest, to siedzi w książkach. Dodatkowo może przydać się jej wiedza o zaklęciach. Nadal nie wiem, jak...

               Molly nie przerwała, ani nie zaprzeczyła słowom blondynki. Ona też sądziła, że Gryfonka to dobra, ale zapatrzona w książki dziewczyna. I cóż, w końcu tylko ona potrafiła przekopać się przez te wszystkie grube tomy.

               Przed drzwiami gabinetu zatrzymała się na chwilę i odetchnęła głęboko. Musiała tam wejść, bo pewne było, że matka Draco sprawdzi jej przykrywkę. Zapukała delikatnie w drzwi, po czym czekała zaledwie kilka sekund. Gdy tylko otworzyły się przed nią szeroko, ujrzała Mistrza Eliksirów zerkającego na nią nieprzyjemnie.

- Czego chcesz, Granger?

- Och, pan profesor. Znalazłam fascynującą książkę na temat zabezpieczeń w bibliotece i muszę z panem przedyskutować kilka spraw. Czy mogłabym wejść? – spytała, brzmiąc na podekscytowaną.

- Wchodź, jeśli musisz, ale nie jestem sam – powiedział i przepuścił ją zamykając drzwi. - Omawialiśmy właśnie z Draco i Blackwoodem możliwe tożsamości dla szpiega, który mu pomógł.

- Będąc szczerą, chciałam się tu tylko schować na moment – przyznała. - Pani Malfoy oraz pani Weasley znów męczą mnie o ten głupi ślub, a nawet ja mam dość tych wszystkich zaklęć podtrzymujących kwiatki na odpowiedniej wysokości.

- Nie dziwię ci się, sam czuję się, jakby przeszło po mnie stado hipogryfów – wyznał blondyn. - Mnie też próbowały zaciągnąć do przygotowań, ale udało mi się uciec.

- Więc, Granger, co takiego ciekawego znalazłaś? - spytał zainteresowany Artur, przyglądając się stojącej na środku pokoju dziewczynie.

- Szczerze to nic nowego, ale mogę podzielić się jednym pomysłem co do dalszej organizacji. – Severus spojrzał na nią z powątpieniem, ale kiwnął głową na znak, by kontynuowała. - Tak więc myślałam nad znalezieniem sojuszników w Ameryce i innych dalszych rejonach. Co prawda udało nam się przeciągnąć na swoją stronę sporą część czarodziejów z Europy, ale zapominamy, że to nie jest całe społeczeństwo magiczne. Domy na dalekim kontynencie też pomogłyby nam się schronić w razie największego zagrożenia.

- Myślisz, że nie próbowaliśmy? - spytał kpiąco Blackwood. - Nic nie może ich przekonać do zmiany zdania. Posyłaliśmy sowy, nawet ktoś z nas pojechał tam do nich i...

- Przepraszam – przerwała mu – ale czy czytał pan kiedyś książkę „Zmiany kulturowe wśród czarodziejów”? Jest co prawda pasjonująca, ale najważniejsze, że pokazuje odmienne tradycje w różnych kręgach magicznych. Jeśli chcemy zyskać poparcie Amerykanów, musimy udać się do nich osobiście i to nie jakiś podrzędny członek Zakonu, ale ktoś z prestiżem, okazujący nasze zainteresowanie. Dodatkowo należy pozostać kilka dni, a nawet tygodni w Ameryce podczas uzgadniania szczegółów współpracy. Nie lubią robić niczego na szybko, zwłaszcza czystokrwiste rodziny. A zwróciliście się do amerykańskiej „Czerwonej Szabli”?

- A co to jest? I usiądź w końcu, dziewczyno, a nie stoisz jak przed sądem – nakazał jej zainteresowany Artur.

- Jest to organizacja zrzeszająca największych czarodziejów na nowym lądzie. Jeśli wyjdzie się z prośbą do nich, oni przedstawią nam swojego przedstawiciela. Sprawdziłam to i okazuje się, że zwykle jest lekceważona, przez co Amerykanie zdają się być tak odsunięci od naszych spraw – wyjaśniła.

               Twarze mężczyzn były nieodgadnione, jedynie Draco uśmiechał się delikatnie.

- I to jest moja mała siostrzyczka – zażartował, na co byli szpiedzy zgromili go wzrokiem.

- Co więcej wiesz?

               Od pytania Severusa zaczęła się zażarta dyskusja, która trwała wiele godzin, aż do czasu, gdy Molly Weasley zaczęła wołać na kolację. Pięć osób niechętnie wstało, próbując przedostać się między stosami, dopiero co przyniesionych, książek. Wychodząc z biblioteki, odsunęli się od siebie i zeszli na dół tak, jakby nigdy nie spędzili ze sobą więcej czasu niż to potrzebne.

               Niestety wszyscy oprócz nich już zeszli i nie można było przebierać w miejscach siedzących. Artur i Severus udali się do szczytu stołu, gdzie czekały na nich dwa nakrycia. Jednak dla pozostałej dwójki zostały jedynie dwa krzesła obok siebie przy środku stołu, pomiędzy grupką Ślizgonów i Gryfonów. Niezadowoleni usiedli, spróbowali sięgnąć po talerze, co jednak się nie udało.

- Dlaczego przyszłaś tak późno? - naskoczył na nią Ron. - W dodatku usiadłaś obok tego... - wskazał na blondyna, który go ignorował.

- Jakbyś nie zauważył, Ronaldzie, to było ostatnie wolne miejsce, chyba że wolisz, bym w ogóle nie jadła kolacji. – Spiorunowała go wzrokiem.

- Mogłaś przyjść wcześniej, teraz przynajmniej nie musielibyśmy na niego patrzeć – dodał Harry, nie zaszczycając jej spojrzeniem.

- Na szczęście ja nie muszę na ciebie patrzeć, Potter – odezwał się Draco, nim ktokolwiek inny mógł to zrobić.

- Mógłbyś się w końcu zamknąć, Malfoy? Nie do ciebie mówiliśmy – warknął na niego rudowłosy.

- Ron! Zachowuj się, on już należy do rodziny – przypomniała mu Ginny siedząca niedaleko.

- Taka rodzina jak ty, fretko, to nie rodzina! Nie wiem, co ona w tobie widzi. Mam nadzieję, że zabije cię przy pierwszej sposobności – syczał dalej Ron, na co Harry tylko pokiwał głową.

- Mógłbym dać jej parę ciekawych zaklęć na ciebie – dodał czarnowłosy. - Kilka jest naprawdę paskudnych...

- A może wypróbujemy je na tobie, co, Pottie? Jesteś chętny? - dołączył się Zabini.

- Moglibyście się uspokoić? Moglibyśmy po prostu zjeść i się rozejść, by...

- Zamknij się, szlamo – przerwał jej blondyn. - Co powiesz na mały pojedynek, bliznowaty? Oczywiście twój wierny łasic może się przyłączyć.

               Atmosfera przy stole zaczęła gęstnieć, ale jak na razie nikt z dorosłych nie zauważył niebezpieczeństwa. Hermiona, siedząca pośrodku sprzeczki, wzięła głęboki wdech i kontynuowała przedstawienie.

- Nie nazywaj mnie szlamą, Malfoy. Sam jesteś tylko dupkiem z przerośniętym ego – rzuciła, spoglądając mu wyzywająco w oczy.

- Och, tak? - Blondyn przeniósł nagle całą uwagę na nią. - Zauważ, ze ja mam czystą krew i prawo magii należy do mnie od pokoleń, a ty tylko wepchnęłaś się do tego świata. Aż dziwne, że jeszcze cię tu trzymają.

- To dziwne, że ciebie już dawno nie zabili, śmierciożerco! Jesteś tylko kolejnym sługusem tego węża – krzyknął Ron, wstając, co zwróciło uwagę całego stołu.

- Cholerny zdrajca krwi się odezwał.

               Draco podobnie jak Zabini też wstali od stołu. Teraz na środku pomieszczenia stały w sumie cztery osoby. Potter i Weasley, a naprzeciwko nich Ślizgoni. Brązowowłosa szybko wstała i doszła do nich, samej nie wiedząc, czy chce ich powstrzymać, czy dołączyć do kłótni.

- Oj, nie powinieneś chojrakować, fretko. - Harry uniósł swoja różdżkę i wymierzył w chłopaka.

- Och, a co ty możesz mi zrobić? Zepsuć fryzurę? - zadrwił i sam sięgnął po swoją broń.

               Nagle to rudowłosy rzucił pierwsze zaklęcie, które odbiło się od tarczy Malfoya i uderzyło w osobę siedzącą jeszcze przy stole. W tej chwili dorośli chcieli zatrzymać kłótnię, ale było za późno. Zaklęcia zaczęły latać między nimi, jednak każdy zorientował się, że Ślizgoni są bardziej sprawni w sztuce podwójnego pojedynku. Zabini odpowiadał za obronę, odbijał każde zaklęcie, tak iż żadne z nich nie dosięgnęło celu. Draco za to skupił się za ataku, jego klątwy były doskonale dobrane, wiedział jak i gdzie je celować, by osiągnąć jak najwięcej.

               Po drugiej stronie jednak było widać raczej gryfońskią głupotę i zapał. Obaj rzucali zaklęcia jak popadnie, nie przejmując się obroną. Nie ma się więc co dziwić, że po kilku minutach dom lwa leżał pokonany, a nad nimi górowali Ślizgoni. Wtedy jednak do dzieła wkroczył Severus wraz z McGonagall.

- Nie spodziewałam się po was takiej głupoty – zaczęła wicedyrektorka. - Jak mogliście zacząć pojedynek w pokoju pełnym ludzi i to o jakąś głupotę.  

- Nie mam wam nic do powiedzenia – zwrócił się brunet do swoich wychowanków. - Idźcie lepiej na górę i nie pokazujcie się na dole.

               Chłopacy spojrzeli po sobie i ruszyli w stronę schodów. Hermiona, która nadal stała z boku i nie brała udziału w pojedynku, widziała ich delikatne uśmiechy i błysk w oku. Wiedziała, ze musi znaleźć coś do jedzenia po kolacji i zanieść na górę do pokoju. W końcu będzie tam kilka głodnych osób.

               Gdy większość zebranych wróciła już do jedzenia, a uszkodzonymi Gryfonami zajęli się nauczyciele, odezwała się niespodziewanie Luna.

- To wszystko przez wzrost liczby daleli brzęcznych, one każdego wyprowadzą z równowagi – wyjaśniła, po czym, kiwając głową, poprawiła swój ochronny naszyjnik.