"Ocalę się... Na zawsze..."

Witam,
Na wstępie chciałabym przeprosić za tak długą zwłokę. Nie jest to jednak nowy rozdział, lecz miniaturka, Napisałam ją trzy lata temu, jako prolog do opowiadania. Jest to jednak inna historia, która mam nadzieję, przypadnie wam do gustu.
Nowy rozdział pojawi się w przyszły weekend, a przynajmniej tak planuję. Dziękuję za wszystkie komentarze i za obecność. Nawet 2-3 słowa w wiadomości motywują mnie do dalszego pisania.
Wstawiam to na szybko, więc nie wiem co dalej pisać... Błędy poprawione, dzięki wskazówkom Acrimonii. Dziękuję!

Do szybkiego napisania,
Croy

Piosenka pisana do piosenki

♫ "Romeo i Julia" ♫

Noc. Wieża północna Zamku Hogwart.

Dziewczyna już nie po raz pierwszy siedziała tu, wpatrując się w gwiazdy. Myślała nad życiem i swoim niedojrzałymi decyzjami. Tak, teraz zdawała sobie sprawę, że są one niedojrzałe, ale wcześniej była z nich tak bardzo zadowolona. Bo to ona kierowała swą własną egzystencją, mimo iż była ledwie dorosła. To, iż miała siedemnaście lat nie znaczyło, że czuła się lepiej, było wręcz jeszcze gorzej, teraz była zagubiona.

Spędziła w tym miejscu niemal dwie godziny i jak na razie nie zamierzała z niego odchodzić. Wyczarowała sobie nawet łóżko z czarna pościelą i masą poduszek, a na otoczenie rzuciła czar ocieplający. Nic jej ty nie groziło... oprócz samotności.

Siedząc w ciszy, nie zauważyła, iż ktoś pojawił się obok niej. Blondyn usiadł cicho u jej boku i złapał za rękę. Zdezorientowana dziewczyna spojrzała na niego ze strachem, ale sekundę po tym było widać jedynie ulgę malująca się na jej twarzy. Oparła głowę na jego ramieniu i zamknęła oczy. Chłopak uśmiechnął się delikatnie i obiął ją, razem czuli się wspaniale. Pewni siebie, swego istnienia i więzi.

Tak. Hermiona Granger, Gryfonka i Draco Malfoy, Ślizgon byli razem. Nie wiedział o tym nikt, a im to nie przeszkadzało. Nie musieli słuchać komentarzy na korytarzu, a ich życie towarzyskie nie uległo zmianom, a jednak ciągle mieli siebie. Byli swym oparciem i pomocą, nigdy nie zawiedli się na sobie, a przecież nikt nie powiedział jak dotąd słowa „kocham”. Nie było to potrzebne do szczęścia, chociaż za trzy miesiące kończyli szkołę i ich drogi miały się rozejść, a przecież tego nie chcieli.

- Hermiono? - szepnął Draco do pogrążonej we własnych myślach dziewczynie. - Co tu robiłaś?

- Nic. Po prostu musiałam odpocząć. – Westchnęła, nadal nie otwierając oczu.

- Ale na pewno wszystko dobrze? Zdaje mi się, że jesteś czymś zmartwiona – ciągnął dalej zmartwiony.

- Na pewno. Musiałam tylko odpocząć. Pójdę już – rzuciła, oddalając się od niego.

Gdy wstała, to samo zrobił Ślizgon i nie pozwolił jej uciec. Złapał ją za rękę i mocno do siebie przytulił. Wiedział, że jest czymś zmartwiona, ale nie chciał naciskać. Wystarczyło to, iż są razem, w swoich ramionach.

- Pocałuj mnie, Draco – usłyszał stłumioną prośbę ze strony swej ukochanej.

Było oczywiste, że nie mógł odmówić. Złączył swoje zimne usta z jej malinowymi i oddał się przyjemności. Jeszcze nigdy żadna dziewczyna tak na niego nie działała. Jej zapach, czekoladowy z nutką pomarańczy, słodki smak jej ust i delikatność dotyku rządził nim niemal od roku i bynajmniej nie chciał tego przerywać. Dziewczyna odsunęła się delikatnie i pogładziła czule jego policzek, nie przerywając kontaktu wzrokowego. W końcu westchnęła głęboko i cofnęła się o krok. Była już gotowa by odejść, by zniknąć z jego życia i pozwolić mu żyć jak kiedyś, bez niej. Poczuła dłoń na swym nadgarstku, nie miała siły się wyrywać. Pozwoliła by po raz kolejny kojące ramiona objęły ją i uspokoiły. Bicie serca blondyna zrównało się z sercem brunetki. Jak jeden rytm, jedna muzyka. W ramionach Dracona czuła się bezpieczna, nic się już nie liczyło. Tylko on.


Hermiona obudziła się, gdy na niebie ciągle było pełno gwiazd. Leżała cicho wpatrzona w świetliste kropki rozmyślając. Ramię mężczyzny leżącego obok niej i delikatny oddech przy jej twarzy dekoncentrował ją, ale wiedziała co ma zrobić. Tej nocy, kilka godzin wcześniej Draco wreszcie powiedział co do niej czuje, choć słowo "kocham" tak bardzo do niego nie pasowało. Jednakże wyznał, że chce być obok, że jej obecność potrzebna mu jest do dalszego życia, że działa jak narkotyk, tlen bez którego nie potrafi żyć. Wykazał swą miłość i jej to wystarczyło. Ona choć kochała go ponad wszystko na świecie nie powiedziała tego, nie potrafiła. Podjęła decyzje wczoraj wieczorem, nie chciała go teraz ranić. Wiedziała, że on da sobie później radę, że poczuje się oszukany, ale nie będzie cierpiał, tak jak miałoby to być gdyby obnażyła swe uczucia. Sama musiała być silna. Musiała to zrobić dla niego.
Wpatrzyła się w twarz blondyna. Wyglądał przecież tak słodko, niczym jeden z archaniołów. Więc jak? Dlaczego miałby wstąpić do szeregów najgorszego czarnoksiężnika? Wiedziała, że to jego dom, wychowanie miało go tam na kierunkować, jednak miała nadzieję, że jej czyn odwiedzie do od tego zamiaru. Był przecież taki dobry w głębi swego skutego lodem serca. Musiał zrozumieć i musiał wybrać dobrze, to już za parę godzin. Nie liczyła by Voldemort długo odwlekał to, co miało się stać. Będzie dumny z siebie, nie wiedząc, że czeka go jedynie koniec.

Wstała delikatnie, wyswobadzając się z uścisku ukochanego. Ubrała się szybko w porozrzucane wszędzie ubrania i jeszcze raz poprawiła chroniące zaklęcia. Ukucnęła przy śpiącym Ślizgonie i pogładziła go po twarzy.
- Nie oddam cię Draco. Zatrzymam to co zapoczątkowali twoi rodzice. Mam tylko nadzieję, że miłość którą żywisz do mnie powstrzyma cię od wszystkich głupot. Bo ja też cię kocham i przykro mi, że nigdy się tego nie dowiesz. Jednak... ocalę cię, obiecuję. - Po jej twarzy płynęły gorzkie łzy, które zaczęły przyspieszać, gdy złożyła na jego ustach pocałunek, ten ostatni.
Wstała szybko i rzucając ostatnie smutne spojrzenie, zniknęła na schodach. Po cichu udało jej się wyjść z zamku i dotrzeć do Bijącej Wierzby. Wchodząc do tunelu, rzuciła ostatnie spojrzenie w stronę wieży, gdzie spał jej ukochany, mężczyzna którego już nigdy nie zobaczy. Całą drogę walczyła ze łzami, aż wreszcie powstrzymała je. Nie mogła być słaba chciała to znieść z godnością i prawdziwą odwagą. Dlatego ostatnią łzę uroniła, gdy wychodząc z Wrzeszczącej Chaty, zerknęła na Hogwart żegnając się z nim. W następnej sekundzie już jej nie było.
Znalazła się daleko od przyjaciół, a tuż przed nosem wrogów. Gdy teleportowała się przed rezydencję Bellatrix i Rudolfa Lestrange, została momentalnie unieruchomiona przez Śmierciożerców i zabrana przed obliczę Tego - Którego - Imienia - Nie - Wolno - Wymawiać. Nie słuchała jego przemowy, patrzyła jedynie wyzywająco prosto w jego oczy, krzycząc podczas tortur. Na śmierć nie musiała długo czekać. Wraz z pojawiającym się słońcem na niebie usłyszała ostatni zbawienny krzyk Czarnego Pana:
- Avada Kedavra!

Draco obudził się, gdy ostatnie gwiazdy znikały z nocnego nieba, a słońce zaczęło wychylać się zza horyzontu. Z uśmiechem na twarzy odwrócił twarz w stronę, gdzie spać powinna jego ukochana, jednak nie było jej tam. Na kilka sekund szczęście zniknęło z jego twarzy, ale szybko się otrząsnął. Przecież znając ją, wróciła do dormitorium, lecz nie chciała go budzić. Miał nadzieje, że spotka ją na śniadaniu, a potem obiedzie, aż w końcu po południu wybiorą się gdzieś razem. Wczoraj wreszcie sam przed sobą przyznał, że coś do niej czuje. Te „coś” mogło być miłością, lecz on nigdy wcześniej nie poznał tego uczucia. Najważniejsze, że nie wyobrażał już sobie życia bez niej.

Szybko ubrał się i posprzątał to, co po sobie pozostawili. Niemal jak huragan przebiegł przez szkołę i wpadł do dormitorium. Zegarek wskazywał już siódmą trzydzieści trzy, czyli miał niespełna półgodziny do śniadania. Szybki prysznic, zmiana szaty i zabranie książek nie zajęło mu dużo czasu, więc pojawił się w Wielkiej Sali punktualnie. Już w wejściu szukał przy stole brunetki, jednak nie mógł jej dostrzec. Wesoło rozmawiający Potter z Weasleyem sprawili, że nie wpadł w paranoję i jak na razie nie zamierzał się martwić. Choć dziwne było, że Hermiona nie pojawiła się na posiłku.

Nie mając już siły czekać, po kilku minutach chciał odejść od stołu. Jednak coś przykuło jego uwagę. Czarna duża sowa wleciała do sali, mimo iż poranna poczta już była. Dyrektor wziął list i przeczytał go, blednąc nagle. Po paru chwilach wstał i nie zważając na łzy płynące do jego brody, przemówił:

- Dziś w nocy z rąk Voldemorta zginęła... Hermiona... Granger. Jedna z niemądrzejszych i najodważniejszych młodych czarownic, jakie poznałem.

W tym momencie na sali zapadła prawdziwa cisza, nikt nawet nie śmiał wyszeptać słowa. Po twarzy Dracona spływały łzy, po raz pierwszy w życiu płakał. Tyle pytań... Jak?... Dlaczego?... Po co?... Jak to możliwe?... Dlaczego ona?... A jednak nie zadał żadnego głośno. Stracił osobę bez której jego egzystencja nie miała sensu. Nikt inny nie uronił ani kropli łzy, wszyscy nadal trwali w szoku. Tylko on i Dumbledore od razy zrozumieli, co się stało i co stracił magiczny świat. Dopiero jak blondyn wybiegł rozpoczęły się rozmowy, ale jego to nie obchodziło. Teraz on też cierpiał, tracąc ukochaną... Hermionę Granger, która stopiła lód w jego sercu.

Zapraszam na urodziny Creative Trailers