Rozdział 8

Witam!
Obiecałam nowy rozdział, więc jest, choć nie wszystko poszło po mojej myśli. Jest minimalnie krótszy niż zwykle i chyba nieco gorszy od wcześniejszych, jednak ma wiele ważnych informacji. Sami więc oceńcie!
Dziękuję wszystkim za komentarze, także Anonimom, które pojawiły się na moim blogu. Każda opinia, nie ważne, czy długa, czy krótka, jest dla mnie bardzo ważna.
Dziękuję też Marcie za ocenę. Opowiadanie dostało piątkę, więcej informacji >tu<

Mam strasznie duże zaległości u was, przepraszam. Dziś w nocy biorę się za nadrabianie. Mam w kolejce kilka blogów, ale podawajcie swoje. W końcu na pewno na nie zajrzę.
Zachęcam też do zajrzenia na #RóżoweCiasteczka

Rozdział niebetowany, za wszystkie błędy przepraszam, ale dopiero co skończyłam przepisywać ten rozdział.

Do napisania,
Croy

Ginevra Weasley siedziała w swoim pokoju przeglądając katalogi ślubne. Była zadowolona, że w końcu ma miejsce tylko dla siebie. Ogromne łóżko z kolumnami i baldachimem stało na środku błękitnej sypialni. Jasna komoda oraz obszerna szafa znajdowała się przy przeciwległej ścianie, a z okna można było dostrzec leśny krajobraz i zachodzące słońce. Po raz pierwszy jakieś pomieszczenie w pełni należało do niej, nawet Hermioną. A może zwłaszcza z nią?

Wczorajsze zachowanie Draco było niezbyt miłe, ale nauczyła się, że łzami można wiele zdziałać. Może nie była to najmilsza opcja, lecz jedyna jaką dopuszczała. Jej wahania nastroju potrafiły zapewnić mu pomoc każdego, nie tylko Granger, ale i rodziców. Nie jej wina, że chciała mieć wyjątkowy ślub. Miała zaledwie szesnaście lat, pełnoletność miała osiągnąć niespełna miesiąc po zawarciu związku małżeńskiego. Malfoyowie chcieli z tym poczekać, lecz ona nie mogła na to pozwolić. W końcu jeśli będzie zwlekała to może się rozmyślą, albo będzie już niepotrzebna. Teraz musieli zapewnić sobie status w Zakonie, a ona nadawała się w tym celu doskonale. Akurat z tego była zadowolona, gdyż pomagało to w jej planie.

Zmieniła katalog z kwiatami na suknie. Od razu odrzuciła wszystkie białe. Nie zamierzała pokazywać się na własnej uroczystości w czymś tak prostackim. Każdy mógł mieć białą czy kremową suknie, a róż? To o wiele lepszy wybór. Myślała nad czerwienią, lecz wszyscy byli pewni, że nie do końca współgra to z jej włosami. Z myślą o tym złapała katalog fryzjerski. Nie rozumiała awersji narzeczonego co do jej wyboru. Masa loków podpiętych do góry powinna wyglądać ślicznie z różowym diademem i welonem, który wybrała.

Wracając do sukni, jeszcze raz przyjrzała się krojowi. Nie chciała niczego długiego, mimo iż ślub odbywał się w grudniu. Z przodu miała sięgać jedynie do kolon, za to tył był minimalnie dłuższy, bardziej się wyróżniał. Zawsze marzyła o gorsecie, dlatego też teraz wybrała falowany z rozcięciem przy piersiach, dla lepszego efektu. Suknia w całości była przepiękna, chciałaby ja już przymierzyć, lecz na to musiała niestety poczekać, aż do września. Nigdy nie mogła ustalić, dlaczego umówiono ja na tak późny termin. Powinna chyba zgłosić to do kogoś!

Dekoracjami niemal w całości miała zająć się Hermiona, przynajmniej do tego się nadawała. To było dla niej i tak za dużo, ale trzeba było korzystać z jej umiejętności skoro mogła. Już wyobraziła sobie jak mogłoby wyglądać jej życie po ślubie.  Miałaby tyle możliwości! Pieniądze to coś, czego zawsze brakowało jej rodzinie. Teraz miałaby do nich dostęp, mogłaby zrobić wszystko! To najbardziej się jej w tym wszystkim podobało. Brak ograniczeń, możliwość robienia tego, co się chce. Chciała tego! Pragnęła! A co najważniejsze... Potrzebowała!

***

W tym samym czasie Harry i Ron siedzieli w swojej sypialni. Nie różniła się ona zbytnio od reszty na tym pietrze. W stonowanych kolorach brązu i żółci, z kilkoma meblami potrzebnymi do codziennego życia oraz trzema podobnymi łózkami z baldachimami. Było to po części odwzorowanie dormitoriów ze szkoły, choć tu widać było, że rzadko używa się tych pomieszczeń. Ich współlokatora nie było w pokoju, więc mieli możliwość szczerze porozmawiać. Był to dla nich najwyższy czas, mieli teraz masę problemów i musieli sobie z tym poradzić, a Hermiona nie mogła mu w tym pomóc, w końcu to o nią chodziło.

- Hermionie na pewno coś się stało. Nie rozumiem dlaczego miałaby nawiązywać jakieś kontakty ze Ślizgonami, to niematuralne! - zaczął Ron, sięgając po cukierki leżące obok niego. 

- Musimy coś z tym zrobić - przyznał Harry. - W końcu jeśli tak dalej pójdzie, jeszcze przejdzie na ich stronę. Nie wiem jak zdołamy ją przekonać, by z nami zamieszkała. Powinniśmy sprawdzić czy nie rzucono na nią jakiegoś zaklęcia.

- Może poprosimy o pomoc McGonagall? Przecież ona też musiała to zauważyć. Hermi wszędzie znika, nie ma jej czasem przez długie godziny. Dlaczego ona w ogóle pomaga w tym ślubie? - zastanawiał się Ron.

- Chcę wesprzeć Ginny, choć nie wiem czemu ułatwia to Malfoyowie. Widziałem wczoraj jak doprowadził Ginny do płaczu. Ona jest dla mnie jak siostra i nie chcę jej krzywdy. A ślub z tą fretka będzie straszny, jak ona się na to zgodziła? - nie dowierzał brunet.

- Rodzice ja przekonali, w końcu to doskonała okazja do ustawienia się ich rodziny. Kontakt z członkiem Zakonu zapewni in bezpieczeństwo, tak mówi tata - dodał, gdy Potter spojrzał na niego ze zdziwieniem.

- Powinniśmy coś z tym zrobi, Hermiona nie pomoże nam tym razem. Za bardzo zaangażowała się w to wydarzenie. Coraz bardziej się od niej oddalamy - przyznał z żalem. - Może jak tylko wróci to spotkamy się w naszym pokoju, bo oczywiście nie u niej... w tym gnieździe żmij. 

- Nie rozumiem jak może z nimi przebywać. To Zabini! I Malfoy! - krzyknął, jakby to wszystko wyjaśniał. - Oni mogliby zabić ja we śnie!

- Wątpię, by próbowali, a Hermiona dała by sobie z nimi radę. Nie zauważyłeś, że ostatnio na Obronie przed czarną magią ożywała jakiś nieznanych nam zaklęć? Potem dziwnie rozglądała się w koło, jakby sprawdzała czy nikt tego nie widział - przypomniał brunet.

- Daj spokój, Harry - zbył go przyjaciel. - Przecież wiesz, że ona zna ich mnóstwo i jest w tym dobra.

- Tak, ale to ja zawsze byłem najlepszy, choćbym nie wiem jak się starała, nie udało jej się mnie nigdy pokonać. A wtedy było blisko...

- Całe wieczory spędza w bibliotece, przez ostatnie lata często nawet zasypiała tam i wracała potargana wcześnie rano. Chyba to pamiętasz, co? - przypomniał.

- Jednak i tak to podejrzane. Nie rozumiem jej decyzji, sam uciekałbym jak najdalej od tych szui. 

- To może pokarzemy in co potrafią Gryfoni - zaproponował nagle rudy. - Co ty na to, Harry?

- Pojedynek? Ostatnia kłótni dość szybko została przerwana - zauważył. 

- Zemsta, taka prawdziwa, w końcu jesteśmy z rodów największych dowcipnisiów Hogwartu, Huncwotów i Bliźniaków. Pokażemy im, co potrafią Gryfoni.

- Masz jakiś plan? - spytał Ron. - W końcu niedługo rok szkolny, jeśli chcemy to zrobić, to musimy zacząć już teraz. Ale Snape i Blackwood

- Chyba nie boisz się dwójki starych Ślizgonów, co? A kilka „żartów” jeszcze nikomu nie zaszkodziło – zapewnił Potter.

- Muszą w końcu zrozumieć, dlaczego nie należy z nami zadzierać – zgodził się rudowłosy. - A to co zrobili z Hermioną... Dlaczego ona nie mogła zamieszkać z Ginny?

-Twoja siostra się na to nie zgodziła – wydukał brunet. - Musimy z nią porozmawiać, w końcu lepsze to niż Slytherin.

- I tak do niej idę, więc porozmawiamy. Miałem iść do McGonagall i porozmawiać z nią o Quidditchu. Jak można trzymać nas tak długo zamkniętych w domu i nie pozwolić na tak ważną grę?!Przecież ta posiadłość jest doskonale chroniona, nie tylko dom. A tereny otaczające dom...

- Pójdziemy porozmawiać z nią razem – zawyrokował Harry wstając.

Wyszli z pokoju z zamiarem znalezienia swojej opiekunki. Była ona jednak zbyt zajęta by przejmować się w tej chwili tak błahymi sprawami. Była w głównym gabinecie pana domu, gdzie przeprowadzała poważną rozmowę z dyrektorem. Przy zamkniętych drzwiach i wielu zaklęciach obronnych, mieli do omówienie kilka ważnych, choć nie w pełni miłych spraw.

- Ten szpieg, Albusie... Co o nim wiemy?

- Tak naprawdę to nic, Minerwo – przyznał ze zrezygnowaniem. - Choć już od jakiegoś czasu wiedzieliśmy, że ktoś nam pomaga. Wiele naszych ludzi zostało zdradzonych. Nikt nie zaszedł zbyt daleko w szeregach Voldemorta, a mimo to mamy wiele informacji o jego planach. Długo zwlekałem z rozmową z Severusem, ale jego wiedza może nam pomóc.

- A Blackwood i młody Malfoy? - przypomniała nauczycielka.

- Cała trójka jest kluczem do odkrycia tej tajemnicy. Draco miał z nim kontakt, ale mimo jego zapewnień, nie wierzę do końca w jego słowa. Coś ukrywa, może to tylko drobnostka, a może coś, co pozwoli nam znaleźć naszego szpiega. Artur zna strukturę szeregów Śmierciożerców o wiele lepiej niż Severus, lecz zbrodnie, których dokonał odcisnęły na nim większe piętno. Dobrze wiesz, że dla naszego Mistrza Eliksirów śmierć Lily była motywem do dalszej walki, a Artur ma w sobie dużo z Gryfona, może nazbyt dużo. - Westchnął i zapatrzył się na półkę z książkami. - Odejście jego ukochanej i strata uczennicy, sprawiły, ze boi się zaryzykować. Nie ma niczego gorszego w wypadku wojny. Tu trzeba ponosić straty, gdy można zyskać o wiele więcej.

- Mógłbyś mi w końcu wyjaśnić o co chodzi z tą uczennicą? Wiem, że szkolił ja przez lata, jednak ona umarła. Ponieśliśmy wiele strat w tej wojnie, ale to właśnie o jej śmierci nikt nie chcę mówić zbyt wiele – zauważyła.

Albus spojrzał uważnie na swoją wierną przyjaciółkę po czym pokiwał lekko głową.

- To prawda, straciliśmy wiele osób, jednak w jakiś sposób Amber była wyjątkowa. Artur wybrał ją, gdy była dzieckiem. Jako jeden z nielicznych podjął się wyszkolenia dziewczyny, zamiast wybrać jakiegoś chłopca. Gdy to wszystko się zaczęło był sam, nie miał nikogo, żadnej rodziny przez co przywiązał się do swojej uczennicy, była dla niego jak własne dziecko, choć czasem dziwnie to okazywał. - Przyznał z lekkim uśmiechem. - Jednak rok temu wydała Malfoyów, za co po części winę ponosi Severus. W kręgach istnieją próby po takich donosach, często to właśnie szpieg, wydaje szpiega. Amber nie udało się tego przeżyć, było to zbyt brutalne dla jej młodego ciała. Artur obwinia o to Severusa, ma do niego żal, gdyż w końcu mogli temu zapobiec. Była to bardzo miła dziewczyna, a spotkałem ją tylko dwa razy w życiu. Pierwszy raz podczas wstępnych testów, była wtedy strasznie mała – przypomniał sobie z lekką nutkę żalu.

- Ale czy Severus naprawdę był winny? - Minerwa nie do końca wierzyła słowom dyrektora. - Rozumiem Artura, ale mimo to...

- Artur cierpi i chciałby odzyskać podopieczną, nawet jeśli wie, ze to już niemożliwe. Ale ostatecznie zna hierarchie i sposób funkcjonowania kręgów. Wraz z Severusem mieli spróbować rozwikłać tą zagadkę. Jeśli dobrze pójdzie, to nasi dostępni agenci skontaktują się z nami w najbliższym czasie. A co do waszej kłótni...

- Draco Malfoy nie wrócił na noc – wyjaśniła szybko. - Biedny chłopak nie czuję się tu najlepiej, zwłaszcza, że wszyscy oczekują jego wkładu w organizacje wesela. Dodatkowym powodem kłótni było moje pozwolenie na wyjazd panny Granger w poszukiwaniu potrzebnych jej materiałów.

- Hermiona Grenger... Kolejna osoba, o którą Ślizgoni toczą spór. Artur widzi w niej małą dziewczynkę, co może być zrozumiałe, biorąc pod uwagę co przeszedł i to, iż jej nie zna. Lecz ty najlepiej wiesz do czego ona jest zdolna, prawda Minerwo?

Dumbledore przyglądał się dokładnie swej rozmówczyni, więc nie było sposobu by nie zauważyć błysku w jej oku, gdy zadał to pytanie. Była dumna z Gryfonki i nigdy tego nie kryła.

- Doskonale wiesz jaką rozmowę z nią odbyłam. - To genialna, ale niedoceniana czarownica. Gdyby tylko czasy były inne, mogłaby stać się wzorem do naśladowania, a tak musi sama się kształcić i okłamywać non stop swych bliskich.

- Często jednak, jest ona dla nas ostatnią deską ratunku. Ma nie tylko wiedzę podręcznikową, ale dodatkowo doskonale zdaje sobie sprawę czego potrzebują jej przyjaciele. Mam nadzieję, ze i tym razem uda jej się zgromadzić potrzebne informacje. Choć nadal nie mogę zrozumieć tej waszej rozmowy. Ty już nie traktujesz jej jak uczennicę, prawda? - spytała, domyślając się prawdy.

- Jest na to zbyt dorosła. Ma dopiero siedemnaście lat, jednak jej zachowanie pokazuje, że w gruncie rzeczy jest osobą o wiele bardziej dojrzalszą. Choć przyznam, ze ja również nie mogę nadziwić się naszej ostatniej rozmowie – odparła z lekkim uśmiechem.

Zamilkli na moment, pogrążając się we wspomnienie rozmowy Opiekunki Gryffindoru i jej podopiecznej. Miała ona miejsce w czerwcu, tuż przez wyjazdem ze szkoły na wakacje.

„Minerwa siedziała za biurkiem, wpatrując się w swoją niepełnoletnią jeszcze uczennicę. Mimo iż osoba siedząca przed nią zachowywała się jak dorosła, to pamiętała jeszcze tą mała dziewczynkę, której nakładała Tiarę Przydziału na głowę. Teraz miała przed sobą dojrzałą i, co najważniejsze, strasznie inteligentną młodą kobietę.

- Więc co teraz zamierzasz, Hermiono? W szkole miałaś większą ilość materiałów do badań – zauważyła wicedyrektorka.

- Chciałabym prosić o pozwolenie na podróżowanie w czasie wakacji. Oczywiście mieszkałabym cały czas w dworze państwa Malfoy – dodała pospiesznie. - Lecz od czasu do czasu musiałabym opuścić ich posiadłość. Nawiązałam kontakt z kilkorgiem ludzi oraz z paroma bibliotekami. To dla mnie dodatkowa okazja, by pogłębić swa wiedzę.

- Och, nie ma w tej sprawie żadnego problemu. Uzgodnię to z dyrektorem, jednak teraz chciałabym dowiedzieć się, jakie informacje zdołałaś już uzyskać.

- Mam wiele wskazówek, choć w dużej mierze, nie są one potwierdzone. Na początku lipca powinnam dostać ostatnie informacje o projekcie, nad którym pracowałam już od jakiegoś czasu. Ma on na celu znalezienie dla Zakonu nowych sprzymierzeńców, którzy mogli by pomóc w tej wojnie. Co do reszty długotrwałych badań, niestety będzie trzeba poczekać na rezultaty. Rozumiem, że chciałaby pani poznać więcej szczegółów...

- Nie, nie potrzebuje tego – zapewniła. - Jak na razie wystarczy mi ogólny zarys sytuacji. Może kontakt z profesorem Snape'm oraz z kilkoma pracownikami Ministerstwa mógłby...

- Nie – przerwała jej szybko dziewczyna. - Obiecała mi pani lata temu, że do końca wojny mój udział zostanie utajniony. Nie wiem jak inni mogli by zareagować na wiadomość co robię dla Zakonu.

- Zbierasz jedynie informacje, Hermiono. Masz najbardziej analityczny umysł, jaki widziałam w całym swoim życiu. To dla nas szczęście, że mogliśmy cię wykorzystać. A gdy inny się dowiedzą... Na pewno jeszcze ci podziękują – zapewniła.

- Jednak ich pierwszą reakcją będzie niedowierzanie i zwątpienie. Wiedziałam o tym już w chwili, gdy dostałam od pani propozycją tej pracy. Było to co prawda dopiero po moim trzecim roku nauki, ale to wszystko i tak było dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Moi przyjaciele nie zrozumieli by...

- Wiem i niestety ubolewam nad tym faktem. Lecz nadal profesor Snape...

- Nie traktował by mnie tak jak teraz, gdyby wiedział o mnie wszystko. Wole być zwykłą Wiem-To-Wszystko niż być postrzeganą jako analityk Zakonu – przyznała szczerze.

- Ty znasz rolę Severusa, ale rozumiem twoją decyzję. Zgodę będę musiała uzgodnić jednak z nim lub dyrektorem. Przekażę ci wszystkie wytyczne, gdy tylko je otrzymam...”

Była wtedy tak pewna siebie i swoich pomysłów. Nie przypominała przestraszonej dziewczyny, która codziennie uczęszczała na lekcje wraz z innymi uczniami.

- Hermiona wprowadziła plan „Czerwona Szabla. Jest to doskonały czas na wprowadzenie nowych członków. Potrzebna jest nam siła i wsparcie w wale z Voldemortem – zauważyła McGonagall.

- Panna Granger zawsze ma najlepsze informacje, jeszcze nigdy nas nie zawiodła. Gdy tylko będzie na to czas musimy wyznaczyć dla niej ucznia, kogoś, kto nauczył by się od niej wszystkich sztuczek. Gdybyśmy mieli dwie takie osoby, ilość dostępnych informacji, sprawiłaby, że nasza praca nie była by aż tak trudna – zauważył Dumbledore.

- Jak na razie mamy inne problemy, które należało by rozwiązać jak najszybciej. W domu państwa Malfoy jest zbyt dużo osób, należało by przenieść część lub otworzyć nowe piętro. Ostatnio musieliśmy umieścić Hermionę z Felixem i panem Zabinim.

- Jak widać dali radę razem mieszkać. Należało by jednak otworzyć nowe pomieszczenia na górze. Może przysporzyłoby to nam trochę kłopotów, lecz dałoby zajęcie wszystkim mieszkańcom. W domu znieśliśmy zakaz rzucania zaklęć od piętnastego roku życia, można by dać im zadania, co byłoby doskonała pomocą. Severus już nie raz musiał znosić skargi lokatorów. Trzymanie tak dużej ilości ludzi w zamknięciu nie wróży nic dobrego – przyznał dyrektor.

- Porozmawiam o tym z Lucjuszem, a co do misji...

- Poczekajmy jeszcze trochę i nie wybiegajmy zbyt daleko w przyszłość. Wiem, ze liczysz na danie Hermionie większej swobody, lecz wtedy należało by wtajemniczyć Severusa. Porozmawiaj o tym z nią, a ja i tak muszę zamienić słowo z naszym Mistrzem Eliksirów.

- Masz jakieś nowe informacje? - zaciekawiła się Minerwa.

- Może nie nowe, ale potwierdzone z dawnych czasów. Słyszałaś może o Aniele Śmierci Voldemorta? - Widząc zdziwioną minę podwładnej, kontynuował. - Jest to kobieta, raczej młoda, piękna, od kilku lat będąca blisko Toma. Jest teraz jego prawą ręką, odpowiada za wszystko, szczególnie za większość ataków. Potwierdzono jej obecność oraz role w kręgu Śmierciożerców, jednak niemożliwe jest ustalenie o niej czegoś więcej. Zdobywanie informacji o niej to jeden z naszych największych priorytetów. Jeśli zdołamy ją pokonać, łatwiej będzie zakończyć tą wojnę.

Popatrzyli na siebie przez chwilę, myśląc ile ofiar zginęło przez ten długi czas. Jaka część z nich z winy tej kobiety... Pozbycie się jednej, złej osoby to możliwość dla nich, by wygrać ostateczne starcie.

- Mogę poprosić Hermionę by się tym zajęła. Jednak należało by ja wtajemniczyć we wszystko, przekazać podstawowe dane.

- Nie, jak na razie panna Granger ma problemy z „Czerwoną Szablą”. Zastanawiam się nad poinformowaniem jej o systemie szpiegów, ostatnio tracimy ich o zbyt dużo, a jej analiza mogłaby nam pomóc – zauważył z nadzieją.

- Przecież ona o tym wie. Ma kontakt z ludźmi, którzy są w pełni zaangażowani w całą akcję. Na pewno słyszała o wielu aspektach naszych działać – przypomniała.

- Lecz nie do końca. Jak tylko wyjaśni się sprawa Ameryki, musimy postarać się wprowadzić ją do nowego projektu.

Po chwili milczenia McGonagall przypomniała sobie o jeszcze jednej sprawie:

- Severus wspominał o teście dla Hermiony oraz Dracona...

- Dla pana Malfoya też? To może być ciekawe.

Dumbledore uśmiechnął się do kobiety, lecz nie powiedział nic więcej. Zawsze lubił rywalizację tej dwójki. Co prawda, bywała ona czasem niebezpieczna, ale był to doskonały sposób na rozwijanie ich ponad przeciętnych umiejętności. Oboje byli doskonałym nabytkiem dla Zakonu i trzeba było z tego korzystać.

***

Draco wyszedł z gabinetu trzaskając drzwiami. Miał dość tego, że inni ciągle mówią mu co ma robić. Był dorosły do cholery i potrafił zdecydować co jest dla niego dobre. Ostatni wykład chrzestnego był najgorszy. On miał przechodzić test? Niby po co? W końcu jego trening szpiegowski był najlepszym udowodnieniem jego przydatności. Jedyną otuchą miała być obecność Hermiony. On już doskonale wiedział jak bardzo będą zdziwieni jego egzaminatorzy.

To właśnie z pomocy dziewczyny korzystał, gdy uczył się walczyć po raz pierwszy. Możliwe, że Gryfonka zapomniała już trochę i zapewne nie walczyła tak jak kiedyś, lecz jej umiejętności zawsze wybiegały poza zwykłe zaklęcia. Niestety nie było jej jeszcze w domu, nie mógł więc podzielić się z nią przemyśleniami.

Wszedł zły do swojego pokoju i spojrzał przez okno na pogrążony w ciemności las. Pamiętał jak w dzieciństwie często bawił się w nim z Felixem lub jak pływał w jeziorze położonym nieopodal. Były to miejsca z jego młodych lat, które na szczęście nie zostały jeszcze zniszczone.

Ostatnie kilka godzin spędził w gabinecie ojca, nawet nie zdążył na kolację. Rozmawiali nie tylko o jego nieobecności, przede wszystkim poruszyli temat szpiega. Nie rozumiał jak co chwila mogli zmieniać swój stosunek do niego. Raz traktowali go jak dorosłego, a za moment jak małe dziecko. Nigdy nie myślał, że będzie miał dość siedzenia w domu. Wolał raczej szpiegować, ale rozumiał decyzje Kathriny. To była jego szansa na normalne życie, nic lepszego nie mogło go czekać.

Po szybkiej toalecie położył się do łóżka. W końcu panowała cisza, choć mógł się założyć, że na niższym pietrze nadal ktoś chodzi, rozmawia i krzyczy. Teraz jednak nie mógł na moment o tym zapomnieć, pozwolić sobie odpocząć.

„Dziewczyna stała na oświetlonej słońcem polanie. Był pogodny, letni dzień, a na niebie nie widać było nawet chmurki. Od razu poznał postać ubraną w długą granatową suknie. Nie pasowała ona do otaczającego ich świata, była długa, zakrywała niemal całe ciało sprawiając wrażenie zbyt ciężkiej. Włosy miała rozpuszczone na plecach, oczy skupione na otoczeniu. Blondyn chciał do niej podejść, zwrócić jakoś jej uwagę, ale przerwały mu nagle pojawienie się cieni. Nie mógł nazwać ich osobami, były bezkształtne, obce, bez twarzy. Nagły ruch dziewczyny zwrócił jego uwagę na dopiero co rozpoczętą walkę.

Długa suknia kołysała się przy każdym ruchu. Różdżka non stop wysyłała zaklęcia w stronę przeciwnika, ale to jej styl walki zwrócił jego uwagę. Wyglądała tak jakby tańczyła. Krok do przodu... do tyłu... unik. Były to ruchy do niesłyszalnej muzyki, która brzmiała tylko w uszach dziewczyny. Zaklęcie za zaklęciem mijały ją, lecz w końcu jedno dosięgnęło swego celu.

Nagle wszystko się zatrzymało. Postacie zniknęły, a słońce schowało się za chmurami. Blondyn ze strachem spojrzał na upadającą dziewczynę Jej blada twarz, dłonie przyciśnięte do krwawiącej rany na brzuchu... Ostatnie co zobaczył to jej wzrok wpatrzony w niego, pełen bólu, jakby chciała się z nim pożegnać...”

„Nagle pojawił się w sali, którą znał aż za dobrze. Były to pokoje w domu Snape'a, to tu uczył się walczyć, to tu wybrali go na szpiega. Spojrzał w okno, jednak było już ciemno. Z resztą, z tego co pamiętał okolica nie była zbyt malownicza. Jedynie drzewa i uschnięte krzaki. Przez moment zastanawiał się co tu robi i jak się tu znalazł, jednak nagle pojawiła się przed nim dobrze znana sytuacja.

Miał około dwunastu-trzynastu lat, a Severus sprawdzał jego umiejętności bojowe. Patrzył na młodsza wersję siebie, która nie miała szans na pokonanie kogoś o podobnej posturze do Mistrza Eliksirów. Jednak starał się. Robił uniki przed każdym ciosem, starając się samemu jakiś zadać. Podobnie było z zaklęciami. Malec używał niemal wyłącznie tarczy, lecz nie na długo. Udało mu się w końcu pokazać co sam potrafi.

Kolejno widział przebłyski siebie sprzed lat. Każde zadanie, które dostał. Każde zaklęcie i ruch, którego musiał się nauczyć. To była dla niego szybka powtórka szkolenia. Myślał jednak teraz o dziewczynie, która musiała przejść cięższe przygotowanie od niego.

Nagle zobaczył jeszcze jedną scenę. On i Hermiona we wiosenny dzień na błoniach. W specjalnie odgrodzonym kawałku ziemi uczyli się zaklęć, które chłopak musiał znać na najbliższy trening. Promienie słońca padały na jej włosy i twarz. Była śliczna, choć nie zniewalająco piękna, jak mogło by się spodziewać. Nagle coś mu to przypomniało, miał to już przed oczami, gdy...”

- Pobudka, Draco!

Naglący głos wybudził go do końca ze snu. Tuż koło niego stał Felix i uśmiechając się próbował go obudzić.

- Śniadanie, śpiochu! Zaspałeś!

Chłopak niepewnie wstał i przez chwilę siedział rozglądając się po pomieszczeniu. Jego sen... powinien pamiętać coś ważnego... ta końcówka coś mu przypomniała, coś co musiał pamiętać... coś...

- Wstawaj! - krzyk po raz kolejny rozbrzmiał w jego sypialni.

Blondyn niechętnie wstał i ruszył do łazienki. A jego sen zniknął w otchłani zapomnienia.